Slug
ကျွီ...အပေါ်ထပ်တဲ့လှေကား ပေါ်အားခြေတစ်လှမ်းစလှမ်းလိုက်တာနဲ့ တကျီကျီအသံက ညသံဖြင့်ခြောက်ခြားဖွယ်ရာ တိုးထွက်လာသည်။ နောင်နောင် ဆတ်ခနဲ နောက်လှည့်ကြည့်မိတဲ့အချိန် လိုက်ပို့တဲ့ အဘိုးက
သူတို့အဖွဲ့အား ဧည့်ခန်းကနေ ရပ်ကြည့်နေ၏။ စိတ်ထဲမသိုးမသန့်ဖြစ်သွားတာ ကြောင့် ဆက်မသွားပဲ ရပ်ကြည့်နေမိတဲ့အချိန် ထိုအဘိုးက အိမ်တံခါးပိတ်ကာ ခြံထဲဆင်း သွားတာကိုတွေ့ရ၏။ အဖွဲ့စုံနေသည်က တစ်ကြောင်း ၊ မိန်းကလေးများ လန့်သွားမည်စိုး၍တစ်ကြောင်း ဘာမျှမပြောဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ ဒီအိမ်ကြီးထဲမှာ မနေဘူးလား ဟု တွေးမိကာ မျက်မှောင်ကြုံ့လိုက်မိသည် ။ လှေကားလက်ရန်းတွေကလည်း အရင်က ဆေးဟောင်းတွေကွာကျနေပြီမို့ ဟိုတစ်ကွက်ဒီတစ်ကွက်
ဖြင့် အနည်းငယ် ရုပ်ပျက်နေ၏။ အနိုင် လက်တစ်ဖက်ကနေ လက်ရန်းကိုကိုင်ကာ တစ်ဖြည်းဖြည်း
အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာခဲ့ပေမဲ့ မျက်စိကတော့ဓာတ်ပုံဆရာပီပီ ဟိုဒီကြည့်လျက်။ " ညွှန်းစေ သေချာ ကြည့်တက်" ညွှန်းစေက ကင်မရာသေးသေးဖြင့် လိုက်ရိုက်နေတာမို့ ညီစေ မနေနိုင်ပဲဝင်ပြောမိသည်။ တစ်အိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်နေတာကြီးက စိုးထိတ်စရာကြီးမို့ဖြစ်နိုင်ရင် သူတည်းတောင်မတည်းချင်။ အစောကလည်း
မျက်နှာမကောင်း။ အဖြစ်အပျက်က လောလောလတ်လတ်ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မည်သူမှ
မသိနိုင်တာမို့ စကားတွေတိတ်ဆိတ်ကုန်သည်။ အပေါ်ထပ်တွင်လည်း အောက်ထပ်ကအတိုင်း တစ်ပုံစံထဲ ဧည့်ခန်းရှိသည့်အပြင် အနက်ရောင် စော်ဘွားရုပ်ထုကလည်း ခန့်ညားစွာမတ်မတ်ရပ်လျက်။
ထီးထီးကြီးရပ်နေတဲ့စော်ဘွားရုပ်ကြီးက သူ့တို့ကိုလှမ်းကြည့်နေဟန်မို့ အပေါ်ဆုံးကတက်သွားတဲ့ ကြည်သာဦးပင်အမှတ်တမဲ့လန့်သွား၏။။" ဘာဖြစ်တာလဲ "အစောမေးတော့ကြည်သာဦး လှည့်မကြည့်ပဲ
ဘာမှမဖြစ်ဘူး ဟုပြန်ဖြေသည်။ " ဧည့်ခန်းဘေးက အခန်းနှစ်ခန်းက နေလို့ရတယ်တဲ့။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်နဲ့
ညီစေက တစ်ခန်းနေလိုက်။ ငါတို့လေးယောက်က တစ်ခန်းနေမယ် " ညွှန်းစေက ကြည်သာဦးစကားကို ပခုံးတွန့်ကာ
အိုကေ ဟုပြန်ဖြေပေမဲ့ အစောကတော့မျက်မှောင်တွန့်ကာ မည်သည့်စကားမှပြန်မပြော။ "ဟိုဖက် ထောင့်စွန်းအခန်းက အိမ်သာရေချိုးခန်းထင်တယ်။ ""ဟုတ်တယ် ။ အပေါ်ထပ်မှာ အခန်းတွေအများကြီးရှိပေမဲ့ ငါငယ်ငယ်ကလာတုန်းကတော့ ပိတ်ထားတာများတယ် ။ ဒီဖက်ခန်းက ဟိုးတုန်းက မေမေကြီးတို့လင်မယားနေကြတာ။ ဒီဖက်ကတော့ လေးငယ်နေတာ။ တိတိကျကျ မမှတ်မိတော့ဘူး ဆိုပေမဲ့ လေးငယ်က သူ့အခန်းထဲဝင်တာမကြိုက်တော့ မှတ်မှတ်ရရဖြစ်နေတာ။ " ပိတ်ထားတဲ့ အခန်းတွေအကြောင်း အစော ရှင်းပြပေမဲ့ သူ့အကြည့်တွေက ဧည့်ခန်း က စံပယ်ပန်းအိုးဆီမှာသာဖြစ်၏။ ပန်းတွေက လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ခူးထားတဲ့ဟန် ရေစက်ကလေးတွေပါထင်ကျန်နေသည်။ ပန်းနံ့ကထူးဆန်းစွာ သင်းပျံ့နေတာမို့ အစောနည်းတူ ထိုပန်းအိုးဆီကိုသာ အကြည့်စုံသွားခဲ့ကြသည်။ " ဒီအချိန် စံပယ်ပွင့်သလား ""ခြံနောက်ဖက်မှာ စံပယ်ခြုံတွေ ရှိတယ်။ ပန်းပွင့်မပွင့် ငါမသိဘူး "အစောတည်ငြိမ်နေဟန်ဆောင်ပေမဲ့ စိတ်ထဲကျောက်တုံးကြီးတစ်တုံးဖိထားသလိုခံစားနေရသည်။
သူဒီအိမ်ကိုနောက်ဆုံးရောက်ခဲ့တုန်းက အသက်မှ ဆယ်နှစ်လောက်ပဲရှိပေဦးမည်။ အဖြစ်အပျက်တွေကို အလုံးစုံ မမှတ်မိဘူးဆိုပေမဲ့ လေးငယ်၏ အကြောင်းတွေကိုတော့မှတ်မိဆဲပါ။
နံရံပေါ်က ဟောင်းနွမ်း သော်ငြားအသက်ဝင်နေတဲ့
ဓာတ်ပုံတွေအားစိုက်ကြည့်ရင်း လေးငယ်၏ ချောမောလှပတဲ့မျက်နှာလေးမှာ အကြည့်ရောက်သွား၏။
ဓာတ်ပုံထဲမှာ လေးငယ်က တစောင်းလေးထိုင်နေသည်။ သိမ့်မွေ့ပြီးနုညံ့ပေမဲ့ လေးငယ်က ယောက်ျားလေးသာဖြစ်ပေသည်။ စောဘွားကြီး၏ မျိုးဆက်ဖြစ်တာကြောင့်လေးငယ်၏ ဘဝဟာ ငယ်စဉ်ကတည်းကလွယ်ကူခဲ့တာတော့မဟုတ်ပေ။ ကြည့်နေရင်းနှင့်ဓာတ်ပုံထဲက လေးငယ်က ဖျတ်ခနဲ မျက်တောင်ခတ်လိုက်တာမို့ လန့်ကာနောက်ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်မိတော့ ကြည့်သာက လက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်တာမို့ "အမလေး ""ဘာ ဖြစ်တာလဲ စောမြချစ်""ငါ...ငါ "ပြန်မော့ကြည့်လိုက်တဲ့ ဓာတ်ပုံမှာ အရင်အတိုင်း
ဖြစ်နေတာကြောင့် အစော ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိတော့ပေ။ "ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး နင်လှမ်းဆွဲလိုက်တော့ လန့်သွားတာပါ "ကြည်သာဦး မယုံသလို အစောကို ကြည့်နေတုန်းမှာ
ကင်မရာတစ်လုံးနဲ့လျှောက်ရိုက်နေတဲ့ ညွှန်းစေက အခန်းတစ်ခန်းကို လက်ညိုးထိုးပြကာ " မစောမြချစ် ဒီဖက်အခန်း နေရမှာလား"တစ်အိမ်လုံး ကျွန်းတွေနဲ့သာ ဖွဲ့စည်းထားတာကိုတွေ့ရတော့ ကေး ဦးစိုင်းကိုသတိရသွား၏။ ဦးစိုင်းအိမ်ကလည်း ထိုသို့ ခမ်းနားပေမဲ့ ဒီအိမ်လိုမျိုး အေးစက်မနေပေ။ "မဟုတ်ဘူး။ အဲ့အခန်းရဲ့ဘေး "လေးငယ်ရဲ့ အခန်းက ပိတ်မထားပေမဲ့ အောက်က ဘကြီးက လှေကား အတက်က အခန်းနှစ်ခန်းလို့ပြောလိုက်တာမို့ ဝင်မသွားဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ နှစ်ဖွဲ့လုံးညီမျှစွာ အခန်းခွဲထားတာကြောင့် ညွှန်းစေက ကင်မရာကိုင်ကာ အစောပြတဲ့အခန်းကိုဖွင့်လိုက်သည်။ အထဲ မဝင်ခင် အခန်းပေါက်ဝက ရှုကေ့ပေါ်တင်ထားတဲ့ ရှေးဟောင်ကတ်ဆက်ကြီးကိုပါ သေချာချိန်ရိုက်နေသေးသည်။ "ဒီအိမ်မှာ တကယ့်ရှားပါး လက်ရာတွေရှိတာပဲ။ ဟေး အခန်းထဲမှာတော့ သေချာပြင်ဆင်ပေးထားတယ် ။ ဒါ
S&Kက ပစ္စည်းမို့လား ။"ညွှန်းစေ အသံကြောင့် ကေး မျက်မှောင်တွန့်ကာ
အခန်းအတွင်းလျှပ်တပြတ်ဝင်၍ကြည့်တော့
S&Kတံဆိပ်ပါ မီးအိမ်လေးက အိပ်ယာဘေးမှာလှပစွာ ထွန်းလင်းနေသည်။ တစ်အိမ်လုံး အပြင်က ကြည့်ရင် ထင်ရှားစွာ မမြင်နိုင်ဘူးဆိုပေမဲ့ ဒီအခန်းအတွင်းတွေထဲမှာ မီးမထွန်းတာကိုတော့ ကေး သိနိုင်၏။
မီးအိမ်ကို ကျော်၍ ပြတင်းပေါက်ကနေတဆင့် ခြံတွင်းကို ကေး လှမ်း ကြည့်တဲ့အခါမှာ သူတို့လာတဲ့ လမ်းပျပျကိုပါ တွေ့ရသည်။ ကေးတို့နေမဲ့အခန်းက ထောင့်ဆုံးကျတာမို့ အိမ်ရဲ့
ဘေးဖက်အခြမ်းတွေကို တွေ့ရနိုင်သည်။ " စဉ်းတော့စဉ်းစားစရာပဲ" ကေး၏ တီးတိုးရွတ်ဆိုသံကိုတော့မည်သူမှမကြားလိုက်။ "ကျစ်!! ဖုန်းလိုင်းလည်း မမိပါ့လား "" ညီစေ နင့်ဖုန်းရော "ညီစေ ခေါင်းရမ်းပြပြီး " ငါ့ဖုန်းကဒ်လည်း မမိဘူး။ ဒီဖက်က ဂျောင်ကျလို့မမိတာများလား"" ဘာပဲပြောပြော သတိနဲ့အိပ်ဦး" ကေး အခန်းပြင်ထွက်တော့ အနိုင်က သူမလာသေးလို့စောင့်နေတာတွေ့ရသည်။ သူနှုတ်ခမ်းကို တွန့်ကွေးရင်း "ဘာဖြစ်တာလဲ" "ငါ..."နီရဲသွားတဲ့ အနိုင့်နားရွက်ဖျားတို့ကြောင့် ကေး
အကြည့်တွေနုညံ့သွား၏။ " ငါ... ရေချိုးချင်တယ်။ မင်း လိုက်ပို့ " "ဆယ်နာရီခွဲနေပြီ ဒီအချိန်ကြီးမှ""ဘာပဲပြောပြော ငါရေမချိုးပဲ မအိပ်တတ်ဘူး"အနိုင် ခေါင်းငုံ့လိုက်တာမို့ သူ့ဆံပင်ခွေခွေလေးတွေက ပခုံးကနေ လျောကျလာ၏။
ဘာဦးထုပ်မှ မစောင်းထားတာမို့ အနိုင့်မျက်နှာပုံစံအနေအထားကိုရှင်းလင်းစွာမြင်ရသည်။ အနိုင်နှုတ်ခမ်းစူ နေတာလား။။ကေးကြည့်နေရင်းမှ အနိုင်က ဂျီကျနေတဲ့ကလေးနဲ့တူတယ်ဟုတွေးမိကာရယ်ချင်လာသည်။ ဘာမှဆက်မစ တော့ပဲ အနိုင့်ကျောပေါ်က ကျောပိုးအိတ်လေးကိုဆွဲယူလိုက်သည်။ "အရင် အခန်းသွားကြည့်ရအောင် ""အွန်း "ယက်ကန်ယက်ကန် ကေးဆွဲခေါ်ရာနောက် လိုက်သွားရတာမို့ အခန်းထဲရောက်တော့ ကြည်သာဦးတို့ နှစ်ယောက် သား သူတို့ကို ရပ်စောင့်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ "အခန်းမှာ ကုတင်မရှိဘူး "" ကျွန်တော်က ဒီဖက်မှာ အိပ်မယ် ။ အနိုင် ခင်ဗျား
အတွင်းဖက်မှာအိပ်" ဖျာခင်းထားတဲ့အပေါ်ကို ကေးက သူ့ကျောပိုးအိတ် ပစ်ချကာ အရင်နေရာယူပစ်သည်။
ကိုကြည်သာဦးက ဘာမှမပြောပေမဲ့ ကိုနောင်က သူ့ကို ရပ်ကြည့်နေတာမို့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ
အနိုင်ရဲ့အိတ်ကို နံရံနဲ့ကပ်လျက်နေရာမှာ ချပေးလိုက်သည်။ " ရေချိုးမှာဆို ၊ မြန်မြန်လုပ်" ကေးက အိတ်ထဲ ဓာတ်မီးယူကာ
အခန်းပြင် ပြန်ထွက်သွားတော့ အနိုင် လက်ကိုလှမ်းဆွဲ၍ " ဘယ်သွားမလို့လဲ" " ရေချိုးခန်း အိမ်သာက ဟိုဖက်ထောင့်စွန်းခန်းမှာဆိုလို့သွားကြည့်မလို့" "တစ်ယောက်ထဲ သွားမလို့လား" " ယောက်ျားပါဗျ။ ကဲပါ အရင်နေရာချပြီး အဝတ်ထုတ်ထားလိုက်။ ကျွန်တော် သွားကြည့်ဦးမယ်" ကေးအလျှင်အမြန်ထွက်သွားတဲ့နောက်ကိုကြည့်ရင်း ဘေးမှာရှိတဲ့ နောင်နောင်နဲ့ ကြည်သာကို မျက်စောင်းထိုးပစ်လိုက်သည်။ "အသက်ကြီးပြီး အချိန်မစီးတဲ့နှစ်ကောင်"" ဟ ငါတို့နဲ့ဘာဆိုင်လဲ" " အရင် အခြေနေ သွားကြည့်ပါ့လား...ဒီမှာ မတ်တပ်ကြီးတွေနဲ့ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ""အကြာကြီးလမ်းလျှောက်လာခဲ့ရတာ မောလို့သေတော့မယ်။ အေးဆေးအရင်နားဦးမှာပေါ့။ နောင်နောင်ရယ်ပေမဲ့ ကြည်သာဦးကတော့ မကျေနပ်စွာ သူ့ကျောပိုးအိတ်ကိုပစ်ချသည်။ အိမ်သည်ရှေးဟောင်းအငွေ့အသက်တို့ရောယှက်နေသည်။ လျှောက်လမ်းကနေ မစောမြချစ်ညွှန်ပြတဲ့
ထောင့်ဆုံးအခန်းကို ကေး လျှောက်သွားလိုက်၏။
အဝါရောင် မီးမှိန်မှိန်ကို မလဲပစ်တာ စိတ်ရှုပ်စရာကောင်းတယ်ဟု ကေးခံစားရသည်။ ခေတ်မှီ မီးအိမ်တစ်လုံးတောင်မှရှိသေးတာပဲ ။ အိမ်တွင်းအလှဆင်မူ့က ပိုမိုရှေးကျအောင် လုပ်ယူထားသလိုပင်။ အိမ်ကအကျယ်ကြီးဖြစ်တာကြောင့် အခန်းတွေလည်းများပေသည်။ ပိတ်ထားသော အခန်းတချို့ရှေ့ရောက်တော့ ကေးတစ်ချက်ကြည့်မိပြီး မစပ်စုသင့်တာကြောင့် ရှေ့ဆက်လျှောက်လိုက်သည်။ မှောင်နေတဲ့ထောင့်ဆုံးခန်းရှေ့ မှာ ခြေစုံရပ်ကာ
အနက်ရောင်တံခါးပြင်အားတွန်းဖွင့်လိုက်၏။ မီးရောင်မှိန်မှိန်က စိတ်ပျက်ဖွယ်ရာ။ သက်ပြင်းချကာ
ဓာတ်မီးထိုးကြည့်တော့
ဘိုထိုင်မဟုတ်တဲ့ကြွေအိမ်သာခွက်သည် သန့်ရှင်းစွာရှိနေပြီး ဘေးမှာ ရေပိုက်ခေါင်းတစ်ခုက ပေါက်ခနဲ့ မြည်သံပြုကာ အောက်မှာရှိတဲ့ ကန်ထဲ ပြုတ်ကျသွားတာကြောင့် ကေးခါးကုန်းကာ ရေမထွက်အောင်ပိတ်ပေးလိုက်၏။ ကပ်ရပ်အခန်းက ရှင်းပြစရာမလိုတဲ့ ရေချိုးခန်း ဖြစ်ပေသည် အုတ်ကန်တည်ထားတာတွေ့ရပြီးရေအပြည့်လည်းရှိ၏။ ကေးအတွက် မထူးခြားပေမဲ့ ရွှေဘုံစံမင်းသားကတော့ အဆင်ပြေပါ့မလား မသေချာ။ ကေး ပြန်ရောက်တော့ အနိုင်က ရေလဲပုဆိုးတစ်ထည်ကိုင်ကာ စောင့်နေပြီး ဘေးမှာရှိတဲ့ ကိုနောင်နောင်ကလည်း ရေချိုးမည့်ဟန် သူ့အဝတ်အိတ်ကိုဖွင့်၍
ရှာနေသည်။ "ပြီးပြီလား" " အင်း .." "ထလေ သွားရအောင် ""နောင်နောင်လည်း ရေချိုးမလို့တဲ့ ။ ကေး နားချင်နားတော့လေ " ကေး မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ဘုန်းနိုင်နိုင်ဆိုတဲ့ လူကိုကြည့်လိုက်သည်။ " ရတယ် ကျွန်တော်လည်း ရေချိုးမှာ"ကေး သူဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီကိုချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။
ဘောင်းဘီက အနည်းငယ်လျောကျနေတာမို့
အနက်ရောင် အတွင်းခံကိုပင် မြင်နေရသည်။
အစီရီထင်ရှားသော အဖုအထစ်တို့အောက်တွင်
V lineက စွဲမက်ဖွယ်ရာ တည်ရှိနေသည်။ အနိုင် မျက်လုံးပြူးကာ ကေး၏ အလှအပကို ကြည့်မိချိန်တွင် ကေး သူ့ဘောင်းဘီကိုပါ ထပ်မံချွတ်ချလိုက်တာမို့ အနိုင်တစ်ယောက် ပါးစပ်အဟောင်းသားပါ ဖြစ်၍သွား၏။ အနက်ရောင် အတွင်းခံတွင် ထင်ရှားသော ထုထည်တစ်ခု ....အနိုင် ငမ်း၍ မဆုံးသေးပေ။ အဖြူတဘတ်ဖြင့် ကေးက ပတ်ပစ်လိုက်ပြီး မဲ့ပြုံးပြုံးလိုက်သည်။ ထိုမြင်ကွင်းကိုမြင်လိုက်တဲ့ကြည်သာဦးမှာတော့ မျက်နှာပူလွန်းလို့ ဘုန်းနိုင်နိုင်၏ လည်ပင်းကိုဆွဲဖက်၍ ရှေ့ကနေအရင်ထွက်ခဲ့ရတော့၏။ ရေချိုးခန်းက အရမ်းကျယ်နေတာမျိုး မဟုတ်သော်ငြား လူသုံးယောက်တော့ ကောင်းကောင်းချိုးလို့ရချေသည်။ ကြည်သာဦးသည် အစောတို့တံခါးကိုခေါက်၍ အထဲဝင်လိုက်သည်။ ညီစေက သူ့ကိုမြင်တော့ အိပ်ယာကနေ ထလာ၍ " လာလေ ...ကိုကြည်သာ "" ညီစေ ရေချိုးဦးမလား ။ နောင်ကြီးတို့ အုပ်စုက ရေချိုးနေကြတော့ ညီလေးတစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေမှာစိုးလို့ " " တော်ပြီ ကိုကြည်သာ ၊ မနက် မှချိုးတော့မယ်"ညီစေက သွေးကြောင်တက်သူမဟုတ်ပေမဲ့
ညွှန်းစေလောက်တော့ သတ္တိမကောင်းတာတော့အမှန်ပါ။ ရောက်ကတည်းက သူစိတ်တွေမတည်ငြိမ်နေတာမို့ ရေချိုးလည်း မသွားချင်ပေ။ဖြစ်နိုင်ရင် မြန်မြန် ထွက်သွားချင်တာမို့ အဝတ်အစားထုတ်နေတဲ့ ညွှန်းစေကိုသာ စိုက်ကြည့်မိသည်။ " အစော နင်တို့ရော "" ညွှန်းစေ တော့မသိဘူး ငါက တော့မချိုးတော့ပါဘူးဟယ်။" ဘာဖြစ်တာလဲ"ကြည်သာပြောလည်းပြောချင်စရာ ကုတင်နှစ်လုံး ယှဉ်ချထားတဲ့အပေါ်မှာ အစောတစ်ယောက် တစ်လုံးကိုအပိုင်သိမ်း၍ ခွေခေါက်နေ၏။ " ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ ငယ်ငယ်တုန်းကအကြောင်းတွေးမိလို့ပါ။ မေမေကြီးတို့က အရမ်းချမ်းသာတော့
မြို့ထဲမှာလည်း အိမ်တွေဝိုင်းတွေအများရှိကြတယ်လေ။ ဒီစံအိမ်က တစ်ခေတ်တစ်ခါက ကလောရဲ့ဂုဏ်ကျက်သရေဆိုပေမဲ့ ခုတော့လည်း အချိန်က အရာရာပြောင်းလဲစေတယ်နော် ။ မျက်လှည့်ပြလိုက်သလိုပဲ ငါတို့မသိသေးတဲ့ အကြောင်းတွေ အများကြီးပဲလို့ ငါထင်နေတာ။ တကယ်လည်း များနေတာပဲ။ ရုတ်တရက်နိုင်ငံခြားကို ငါတို့မိသားစု ပြောင်းခဲ့တာတွေရော ၊မေမေ ဖုန်းခဏခဏ ငါမသိအောင် မေမေကြီးနဲ့ ဆက်သွယ် နေတာတွေရော ၊ပြန်တွေးကြည့်တော့ အကုန်ရိုးရှင်းမနေဘူး " "ဘာများလဲလို့ဟာ။ နင်ဦးကြီး နဲ့မတွေ့လည်းဘာအရေးလဲ ၊ အချိန်တွေအများကြီးကျန်ပါသေးတယ်။ နိုင်နိုင်ရဲ့အလုပ်ကလည်းရှိသေးတော့ မနက်ဖန် ကားစီစဉ်ပြီး မြို့ထဲရွေ့ဖို့ အရင်လုပ်ရမယ်။ နောက်မှာ နင်ကိစ္စတွေလုပ် " "အင်းပါ အဲ့လိုပဲ အရင်လုပ်ရမှာပေါ့ "အစောလည်း ဒီမှာမနေချင်ပေ။
မနက်မိုးလင်းတာနဲ့ မြို့ထဲရွေ့ရမယ်။
ဦးကြီးနဲ့တွေ့ကာ သူမသိသေးတဲ့အကြောင်းတွေ မေးရမယ်။အနေဝေးတော့ သံယောဇဉ်မရှိပေမဲ့ မေမေကြီး အကြောင်းတွေသတိရတော့ အစောခေါင်းတွေရှုပ်ထွေးကုန်တော့၏။
ပေါက်...ပေါက်....တိတ်ဆိတ်တဲ့ ညသန်းခေါင်ယံမှာ ရေကျနေတဲ့အသံက စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်စရာပေါ်ထွက်လာ၏
အိပ်ယာထဲရောက်နေကြပေမဲ့ ကြည်သာဦးတစ်ယောက်သာ ဖုန်းသုံးနေပြီး ကျန်လူများက အိပ်နေကြဆဲဖြစ်၏။
မီးကလည်းပျက်သွားတာကြောင့် အခန်းတွင်း မှောင်မဲ နေပြီး လူသူအရောက်အပေါက်နည်းတဲ့နေရာမို့ထင်
တိတ်ဆိတ်လွန်းအားကြီးလွန်းနေ၏။ ထို့ကြောင့်နားထဲရှင်းလင်းစွာ ကြားနေတာမို့ အိပ်ယာကနေ ဖုန်းချပြီး ကြည်သာဦးထထိုင်လိုက်၏။ အပြင်ကိုထွက်ကြည့်သင့် မကြည့်သင့် ဗျာများနေပေမဲ့ ညသံဖြင့် ကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်လာတဲ့ ရေသံက သူ့စိတ်ကိုဘဝင်မကျစေခဲ့ပေ။ အိပ်ယာကနေ ကုန်းထလိုက်စဉ် လှုပ်ရှားသံသဲ့သဲ့က
ထွက်ပေါ်လာ၍ အိပ်နေတဲ့ကေးက ခေါင်းထောင်ကြည့်ပြီး " ဘာဖြစ်တာလဲ" "နားထဲရေကျသံကြားနေရလို့" ကေးပါ ဓာတ်မီးကောက်ကိုင်ကာ အိပ်ယာကနေထ လာတာမို့ ကြည်သာဦး ခြောက်ခြားနေတဲ့စိတ်က အနည်းငယ် အဆင်ပြေသွား၏။ " ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ ကိုကြည်သာ ""ဆယ်နှစ်ထိုးတော့မယ်ထင်တယ်"" ဪ ... အိပ်ပျော်ခါစပဲရှိသေးတာပဲ " အခန်းတံခါးကိုဖွင့်ကာ ကေးအရင်ထွက်သွားတာမို့ နောက်ကနေ ကြည်သာဦး လိုက်ရ၏။ ရေကျသံက ဘယ်ဆီမှာ ဆိုတာ သိတဲ့အတိုင်း ဆက်သွားနေတာကြောင့်ကြည်သာဦးပင် အံ့ဩရ၏။ " သန့်စင်ခန်း ဖက်ကမှန်း မင်းဘယ်လိုသိတာလဲ"ရေကျနေတဲ့ ဂေါက်ကို ကြပ်နေအောင်ပိတ်ကာ
ကေး ကြည်သာကိုကျော်၍ ကြည့်၏။
ကေးအကြည့်တွေ ထူးဆန်းစွာ နက်ရှိုင်းနေတာကြောင့် ကြည်သာပါ ခေါင်းကိုလှည့်ကြည့်ရာ အမှောင်ကျနေတဲ့ လျှောက်လမ်းကိုသာတွေ့ရ၏။ " ပြန်ရအောင် ကိုကြည်သာ "" ဪ.. အေး " ဓာတ်မီးရောင်ဖျတ်ခနဲ အောက်မှာ အမှောင်ထုသည် ဖြိုခွင်းခံလိုက်ရသည့်နှယ် ။
သူတို့နေတဲ့ အခန်းရှေ့ရောက်မှ ကြည်သာဦး
သက်ပြင်းချမိတော့သည်။ " ကေး မင်းအရမ်းသတ္တိရှိတာပဲ "ကေး ပခုံးတွန့်၍ ကြည်သာဦးကိုပြုံးကြည့်ပြီးတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ တိတ်ဆိတ်မူ့သည် ပြန်လည်ကြီးစိုးလာ၏။ ထိုအချိန်တိုင်ကပ်နာရီ ဆီမှ ဒင် ...ဒင်...ဒင် ဆိုတဲ့ အသံကျယ်ကြီးကြောင့် စောင်လှပ်နေတဲ့ ကြည်သာဦးမှာ အလန့်တကြား ဖြစ်သွား၏ ကေး က " ဆယ်နှစ်ထိုးတာနေမှာပါ ကိုကြည်သာ " သူ့ထက်အများ ကြီးငယ်သူဆီမှာ နှစ်သိမ့်ခံလိုက်ရတာကြောင့် အရမ်းရှက်မိပေမဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ခေါင်းချကာ ပြန်အိပ်လိုက်သည်။ နာရီလက်တံတွေက တချပ်ချပ် မြည်နေသည်။
သံစဉ်တွေနဲ့ ချော့မြူနေသလို ကြည်သာဦးသည်လည်း တဖြည်းဖြည်း အိပ်ပျော်၍သွား၏။
အချိန်တွေသည် ကြာရှည်၍ လာပြီးနောက်
အလှဆင်ထားတဲ့ ကတ်ဆက်သည် ဂျစ်ခနဲ မြည်သံထွက်လာသည်။ ငြိမ့်ညောင်းသော သံစဉ်သည်
ညသန်းခေါင်ယံအချိန်မှာ ထွက်ပေါ်လာ၏။ 🎶ဆောင်းမှာ ခရေ ...နွေမှာလည်း သဇင်
မိုးတွင် ပန်းပိတောက်... ဂျစ်...ဂျစ်🎶🎶
ဪ... ပွင့်တဲ့နောက်နေ့....
တို့ပြန်တွေ...တွေ့ ကြစေ..သား..ဂျစ်..ဂျစ်
ဆုတောင်း မှားခဲ့လေ..
လေ သလား🎶🎶🎶🎶🎶🎶ကေး ဆတ်ခနဲ မျက်လုံးပွင့်သွား၏။
ဘေးမှာရှိတဲ့ဓာတ်မီးကိုဆွဲယူကာ လက်မှာပတ်ထားတဲ့နာရီကိုထိုးကြည့်တော့ ညနှစ်နာရီ ။ သီချင်းသံက တထစ်ထစ် တဂျစ်ဂျစ်နဲ့ အခွေက ထစ်နေသေးသည်။ ကြားရတာ စိတ်ပျက်စရာမို့ ကျစ်ခနဲနေအောင် စုပ်သပ်၍ အိပ်ယာကနေ ထမယ်အလုပ်
သူ့အပေါ်တင်ကာ ခွအိပ်နေတဲ့ အနိုင်ရဲ့ ခြေထောက်ဖွေးဖွေးတို့ကြောင့် တည်ကြည်နေတဲ့ သူ့ အကြည့်တွေ စိတ်လှုပ်ရှားမူ့ဖြင့် ကွယ်ပျောက်သွား၏။ "ပြောတော့ ကြောက်တတ်တယ်တဲ့။ အဟွန်း..
သရဲတောင်မှ ခင်ဗျားကို ခြောက်ရလွန်းလို့အမောစို့ပြီးထပ် သေတော့မယ်။ သူကတော့ နိုးဖို့ နေနေသာသာ ဟက်.. အလကား လူဆိုးကောင်" ချွန်ထွက်နေတဲ့ အနိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းဆူဆူတွေကို ဖျစ်ညှစ်ကာ ကေး သူ့ဘေးက စောင်ဖြင့် အိပ်ပျော်နေသူကိုခြုံလွှမ်းပေးလိုက်၏။ သူသည်ကတော့. ...
(ပါရမီ ပါမလာတော့ စာရေးရ၊တွေးရခက်ချက်)
ကြၽီ...အေပၚထပ္တဲ့ေလွကား ေပၚအားေျခတစ္လွမ္းစလွမ္းလိုက္တာနဲ႔ တက်ီက်ီအသံက ညသံျဖင့္ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ တိုးထြက္လာသည္။ ေနာင္ေနာင္ ဆတ္ခနဲ ေနာက္လွၫ့္ၾကၫ့္မိတဲ့အခ်ိန္ လိုက္ပို႔တဲ့ အဘိုးက
သူတို႔အဖြဲ႔အား ဧၫ့္ခန္းကေန ရပ္ၾကၫ့္ေန၏။ စိတ္ထဲမသိုးမသန႔္ျဖစ္သြားတာ ေၾကာင့္ ဆက္မသြားပဲ ရပ္ၾကၫ့္ေနမိတဲ့အခ်ိန္ ထိုအဘိုးက အိမ္တံခါးပိတ္ကာ ၿခံထဲဆင္း သြားတာကိုေတြ့ရ၏။ အဖြဲ႔စံုေနသည္က တစ္ေၾကာင္း ၊ မိန္းကေလးမ်ား လန႔္သြားမည္စိုး၍တစ္ေၾကာင္း ဘာမ်ွမေျပာျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ မေနဘူးလား ဟု ေတြးမိကာ မ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႔လိုက္မိသည္ ။ ေလွကားလက္ရန္းေတြကလည္း အရင္က ေဆးေဟာင္းေတြကြာက်ေနၿပီမို႔ ဟိုတစ္ကြက္ဒီတစ္ကြက္
ျဖင့္ အနည္းငယ္ ရုပ္ပ်က္ေန၏။ အႏိုင္ လက္တစ္ဖက္ကေန လက္ရန္းကိုကိုင္ကာ တစ္ျဖည္းျဖည္း
အေပၚထပ္သို႔ တက္လာခဲ့ေပမဲ့ မ်က္စိကေတာ့ဓာတ္ပံုဆရာပီပီ ဟိုဒီၾကၫ့္လ်က္။ " ၫႊန္းေစ ေသခ်ာ ၾကၫ့္တက္" ၫႊန္းေစက ကင္မရာေသးေသးျဖင့္ လိုက္ရိုက္ေနတာမို႔ ညီေစ မေနႏိုင္ပဲဝင္ေျပာမိသည္။ တစ္အိမ္လံုး တိတ္ဆိတ္ေနတာႀကီးက စိုးထိတ္စရာႀကီးမို႔ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူတည္းေတာင္မတည္းခ်င္။ အေစာကလည္း
မ်က္ႏွာမေကာင္း။ အျဖစ္အပ်က္က ေလာေလာလတ္လတ္ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မည္သူမွ
မသိႏိုင္တာမို႔ စကားေတြတိတ္ဆိတ္ကုန္သည္။ အေပၚထပ္တြင္လည္း ေအာက္ထပ္ကအတိုင္း တစ္ပံုစံထဲ ဧၫ့္ခန္းရိွသၫ့္အျပင္ အနက္ေရာင္ ေစာ္ဘြားရုပ္ထုကလည္း ခန႔္ညားစြာမတ္မတ္ရပ္လ်က္။
ထီးထီးႀကီးရပ္ေနတဲ့ေစာ္ဘြားရုပ္ႀကီးက သူ႔တို႔ကိုလွမ္းၾကၫ့္ေနဟန္မို႔ အေပၚဆံုးကတက္သြားတဲ့ ၾကည္သာဦးပင္အမွတ္တမဲ့လန႔္သြား၏။။" ဘာျဖစ္တာလဲ "အေစာေမးေတာ့ၾကည္သာဦး လွၫ့္မၾကၫ့္ပဲ
ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဟုျပန္ေျဖသည္။ " ဧၫ့္ခန္းေဘးက အခန္းႏွစ္ခန္းက ေနလို႔ရတယ္တဲ့။ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔
ညီေစက တစ္ခန္းေနလိုက္။ ငါတို႔ေလးေယာက္က တစ္ခန္းေနမယ္ " ၫႊန္းေစက ၾကည္သာဦးစကားကို ပခံုးတြန႔္ကာ
အိုေက ဟုျပန္ေျဖေပမဲ့ အေစာကေတာ့မ်က္ေမွာင္တြန႔္ကာ မည္သၫ့္စကားမျွပန္မေျပာ။ "ဟိုဖက္ ေထာင့္စြန္းအခန္းက အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းထင္တယ္။ ""ဟုတ္တယ္ ။ အေပၚထပ္မွာ အခန္းေတြအမ်ားႀကီးရိွေပမဲ့ ငါငယ္ငယ္ကလာတုန္းကေတာ့ ပိတ္ထားတာမ်ားတယ္ ။ ဒီဖက္ခန္းက ဟိုးတုန္းက ေမေမႀကီးတို႔လင္မယားေနၾကတာ။ ဒီဖက္ကေတာ့ ေလးငယ္ေနတာ။ တိတိက်က် မမွတ္မိေတာ့ဘူး ဆိုေပမဲ့ ေလးငယ္က သူ႔အခန္းထဲဝင္တာမႀကိဳက္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေနတာ။ " ပိတ္ထားတဲ့ အခန္းေတြအေၾကာင္း အေစာ ရွင္းျပေပမဲ့ သူ႔အၾကၫ့္ေတြက ဧၫ့္ခန္း က စံပယ္ပန္းအိုးဆီမွာသာျဖစ္၏။ ပန္းေတြက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခူးထားတဲ့ဟန္ ေရစက္ကေလးေတြပါထင္က်န္ေနသည္။ ပန္းနံ႔ကထူးဆန္းစြာ သင္းပ်ံ့ေနတာမို႔ အေစာနည္းတူ ထိုပန္းအိုးဆီကိုသာ အၾကၫ့္စံုသြားခဲ့ၾကသည္။ " ဒီအခ်ိန္ စံပယ္ပြင့္သလား ""ၿခံေနာက္ဖက္မွာ စံပယ္ၿခံဳေတြ ရိွတယ္။ ပန္းပြင့္မပြင့္ ငါမသိဘူး "အေစာတည္ၿငိမ္ေနဟန္ေဆာင္ေပမဲ့ စိတ္ထဲေက်ာက္တံုးႀကီးတစ္တံုးဖိထားသလိုခံစားေနရသည္။
သူဒီအိမ္ကိုေနာက္ဆံုးေရာက္ခဲ့တုန္းက အသက္မွ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ပဲရိွေပဦးမည္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အလံုးစံု မမွတ္မိဘူးဆိုေပမဲ့ ေလးငယ္၏ အေၾကာင္းေတြကိုေတာ့မွတ္မိဆဲပါ။
နံရံေပၚက ေဟာင္းႏြမ္း ေသာ္ျငားအသက္ဝင္ေနတဲ့
ဓာတ္ပံုေတြအားစိုက္ၾကၫ့္ရင္း ေလးငယ္၏ ေခ်ာေမာလွပတဲ့မ်က္ႏွာေလးမွာ အၾကၫ့္ေရာက္သြား၏။
ဓာတ္ပံုထဲမွာ ေလးငယ္က တေစာင္းေလးထိုင္ေနသည္။ သိမ့္ေမြ့ၿပီးႏုညံ့ေပမဲ့ ေလးငယ္က ေယာက္်ားေလးသာျဖစ္ေပသည္။ ေစာဘြားႀကီး၏ မ်ိဳးဆက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ေလးငယ္၏ ဘဝဟာ ငယ္စဉ္ကတည္းကလြယ္ကူခဲ့တာေတာ့မဟုတ္ေပ။ ၾကၫ့္ေနရင္းႏွင့္ဓာတ္ပံုထဲက ေလးငယ္က ဖ်တ္ခနဲ မ်က္ေတာင္ခတ္လိုက္တာမို႔ လန႔္ကာေနာက္ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္မိေတာ့ ၾကၫ့္သာက လက္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္တာမို႔ "အမေလး ""ဘာ ျဖစ္တာလဲ ေစာျမခ်စ္""ငါ...ငါ "ျပန္ေမာ့ၾကၫ့္လိုက္တဲ့ ဓာတ္ပံုမွာ အရင္အတိုင္း
ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အေစာ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ေပ။ "ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး နင္လွမ္းဆြဲလိုက္ေတာ့ လန႔္သြားတာပါ "ၾကည္သာဦး မယံုသလို အေစာကို ၾကၫ့္ေနတုန္းမွာ
ကင္မရာတစ္လံုးနဲ႔ေလ်ွာက္ရိုက္ေနတဲ့ ၫႊန္းေစက အခန္းတစ္ခန္းကို လက္ညိုးထိုးျပကာ " မေစာျမခ်စ္ ဒီဖက္အခန္း ေနရမွာလား"တစ္အိမ္လံုး ကြၽန္းေတြနဲ႔သာ ဖြဲ႔စည္းထားတာကိုေတြ့ရေတာ့ ေကး ဦးစိုင္းကိုသတိရသြား၏။ ဦးစိုင္းအိမ္ကလည္း ထိုသို႔ ခမ္းနားေပမဲ့ ဒီအိမ္လိုမ်ိဳး ေအးစက္မေနေပ။ "မဟုတ္ဘူး။ အဲ့အခန္းရဲ့ေဘး "ေလးငယ္ရဲ့ အခန္းက ပိတ္မထားေပမဲ့ ေအာက္က ဘႀကီးက ေလွကား အတက္က အခန္းႏွစ္ခန္းလို႔ေျပာလိုက္တာမို႔ ဝင္မသြားဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ႏွစ္ဖြဲ႔လံုးညီမ်ွစြာ အခန္းခြဲထားတာေၾကာင့္ ၫႊန္းေစက ကင္မရာကိုင္ကာ အေစာျပတဲ့အခန္းကိုဖြင့္လိုက္သည္။ အထဲ မဝင္ခင္ အခန္းေပါက္ဝက ရႈေက့ေပၚတင္ထားတဲ့ ေရွးေဟာင္ကတ္ဆက္ႀကီးကိုပါ ေသခ်ာခ်ိန္ရိုက္ေနေသးသည္။ "ဒီအိမ္မွာ တကယ့္ရွားပါး လက္ရာေတြရိွတာပဲ။ ေဟး အခန္းထဲမွာေတာ့ ေသခ်ာျပင္ဆင္ေပးထားတယ္ ။ ဒါ
S&Kက ပစၥည္းမို႔လား ။"ၫႊန္းေစ အသံေၾကာင့္ ေကး မ်က္ေမွာင္တြန႔္ကာ
အခန္းအတြင္းလ်ွပ္တျပတ္ဝင္၍ၾကၫ့္ေတာ့
S&Kတံဆိပ္ပါ မီးအိမ္ေလးက အိပ္ယာေဘးမွာလွပစြာ ထြန္းလင္းေနသည္။ တစ္အိမ္လံုး အျပင္က ၾကၫ့္ရင္ ထင္ရွားစြာ မျမင္ႏိုင္ဘူးဆိုေပမဲ့ ဒီအခန္းအတြင္းေတြထဲမွာ မီးမထြန္းတာကိုေတာ့ ေကး သိႏိုင္၏။
မီးအိမ္ကို ေက်ာ္၍ ျပတင္းေပါက္ကေနတဆင့္ ၿခံတြင္းကို ေကး လွမ္း ၾကၫ့္တဲ့အခါမွာ သူတို႔လာတဲ့ လမ္းပ်ပ်ကိုပါ ေတြ့ရသည္။ ေကးတို႔ေနမဲ့အခန္းက ေထာင့္ဆံုးက်တာမို႔ အိမ္ရဲ့
ေဘးဖက္အျခမ္းေတြကို ေတြ့ရႏိုင္သည္။ " စဉ္းေတာ့စဉ္းစားစရာပဲ" ေကး၏ တီးတိုးရြတ္ဆိုသံကိုေတာ့မည္သူမွမၾကားလိုက္။ "က်စ္!! ဖုန္းလိုင္းလည္း မမိပါ့လား "" ညီေစ နင့္ဖုန္းေရာ "ညီေစ ေခါင္းရမ္းျပၿပီး " ငါ့ဖုန္းကဒ္လည္း မမိဘူး။ ဒီဖက္က ေဂ်ာင္က်လို႔မမိတာမ်ားလား"" ဘာပဲေျပာေျပာ သတိနဲ႔အိပ္ဦး" ေကး အခန္းျပင္ထြက္ေတာ့ အႏိုင္က သူမလာေသးလို႔ေစာင့္ေနတာေတြ့ရသည္။ သူႏႈတ္ခမ္းကို တြန႔္ေကြးရင္း "ဘာျဖစ္တာလဲ" "ငါ..."နီရဲသြားတဲ့ အႏိုင့္နားရြက္ဖ်ားတို႔ေၾကာင့္ ေကး
အၾကၫ့္ေတြႏုညံ့သြား၏။ " ငါ... ေရခ်ိဳးခ်င္တယ္။ မင္း လိုက္ပို႔ " "ဆယ္နာရီခြဲေနၿပီ ဒီအခ်ိန္ႀကီးမွ""ဘာပဲေျပာေျပာ ငါေရမခ်ိဳးပဲ မအိပ္တတ္ဘူး"အႏိုင္ ေခါင္းငံု႔လိုက္တာမို႔ သူ႔ဆံပင္ေခြေခြေလးေတြက ပခံုးကေန ေလ်ာက်လာ၏။
ဘာဦးထုပ္မွ မေစာင္းထားတာမို႔ အႏိုင့္မ်က္ႏွာပံုစံအေနအထားကိုရွင္းလင္းစြာျမင္ရသည္။ အႏိုင္ႏႈတ္ခမ္းစူ ေနတာလား။။ေကးၾကၫ့္ေနရင္းမွ အႏိုင္က ဂ်ီက်ေနတဲ့ကေလးနဲ႔တူတယ္ဟုေတြးမိကာရယ္ခ်င္လာသည္။ ဘာမွဆက္မစ ေတာ့ပဲ အႏိုင့္ေက်ာေပၚက ေက်ာပိုးအိတ္ေလးကိုဆြဲယူလိုက္သည္။ "အရင္ အခန္းသြားၾကၫ့္ရေအာင္ ""အြန္း "ယက္ကန္ယက္ကန္ ေကးဆြဲေခၚရာေနာက္ လိုက္သြားရတာမို႔ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ၾကည္သာဦးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သား သူတို႔ကို ရပ္ေစာင့္ေနတာကိုေတြ့လိုက္ရသည္။ "အခန္းမွာ ကုတင္မရိွဘူး "" ကြၽန္ေတာ္က ဒီဖက္မွာ အိပ္မယ္ ။ အႏိုင္ ခင္ဗ်ား
အတြင္းဖက္မွာအိပ္" ဖ်ာခင္းထားတဲ့အေပၚကို ေကးက သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ ပစ္ခ်ကာ အရင္ေနရာယူပစ္သည္။
ကိုၾကည္သာဦးက ဘာမွမေျပာေပမဲ့ ကိုေနာင္က သူ႔ကို ရပ္ၾကၫ့္ေနတာမို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ
အႏိုင္ရဲ့အိတ္ကို နံရံနဲ႔ကပ္လ်က္ေနရာမွာ ခ်ေပးလိုက္သည္။ " ေရခ်ိဳးမွာဆို ၊ ျမန္ျမန္လုပ္" ေကးက အိတ္ထဲ ဓာတ္မီးယူကာ
အခန္းျပင္ ျပန္ထြက္သြားေတာ့ အႏိုင္ လက္ကိုလွမ္းဆြဲ၍ " ဘယ္သြားမလို႔လဲ" " ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာက ဟိုဖက္ေထာင့္စြန္းခန္းမွာဆိုလို႔သြားၾကၫ့္မလို႔" "တစ္ေယာက္ထဲ သြားမလို႔လား" " ေယာက္်ားပါဗ်။ ကဲပါ အရင္ေနရာခ်ၿပီး အဝတ္ထုတ္ထားလိုက္။ ကြၽန္ေတာ္ သြားၾကၫ့္ဦးမယ္" ေကးအလ်ွင္အျမန္ထြက္သြားတဲ့ေနာက္ကိုၾကၫ့္ရင္း ေဘးမွာရိွတဲ့ ေနာင္ေနာင္နဲ႔ ၾကည္သာကို မ်က္ေစာင္းထိုးပစ္လိုက္သည္။ "အသက္ႀကီးၿပီး အခ်ိန္မစီးတဲ့ႏွစ္ေကာင္"" ဟ ငါတို႔နဲ႔ဘာဆိုင္လဲ" " အရင္ အေျခေန သြားၾကၫ့္ပါ့လား...ဒီမွာ မတ္တပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ""အၾကာႀကီးလမ္းေလ်ွာက္လာခဲ့ရတာ ေမာလို႔ေသေတာ့မယ္။ ေအးေဆးအရင္နားဦးမွာေပါ့။ ေနာင္ေနာင္ရယ္ေပမဲ့ ၾကည္သာဦးကေတာ့ မေက်နပ္စြာ သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ကိုပစ္ခ်သည္။ အိမ္သည္ေရွးေဟာင္းအေငြ့အသက္တို႔ေရာယွက္ေနသည္။ ေလ်ွာက္လမ္းကေန မေစာျမခ်စ္ၫႊန္ျပတဲ့
ေထာင့္ဆံုးအခန္းကို ေကး ေလ်ွာက္သြားလိုက္၏။
အဝါေရာင္ မီးမိွန္မိွန္ကို မလဲပစ္တာ စိတ္ရႈပ္စရာေကာင္းတယ္ဟု ေကးခံစားရသည္။ ေခတ္မွီ မီးအိမ္တစ္လံုးေတာင္မွရိွေသးတာပဲ ။ အိမ္တြင္းအလွဆင္မူ႔က ပိုမိုေရွးက်ေအာင္ လုပ္ယူထားသလိုပင္။ အိမ္ကအက်ယ္ႀကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ အခန္းေတြလည္းမ်ားေပသည္။ ပိတ္ထားေသာ အခန္းတခ်ိဳ႕ေရ႔ွေရာက္ေတာ့ ေကးတစ္ခ်က္ၾကၫ့္မိၿပီး မစပ္စုသင့္တာေၾကာင့္ ေရ႔ွဆက္ေလ်ွာက္လိုက္သည္။ ေမွာင္ေနတဲ့ေထာင့္ဆံုးခန္းေရ႔ွ မွာ ေျခစံုရပ္ကာ
အနက္ေရာင္တံခါးျပင္အားတြန္းဖြင့္လိုက္၏။ မီးေရာင္မိွန္မိွန္က စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ။ သက္ျပင္းခ်ကာ
ဓာတ္မီးထိုးၾကၫ့္ေတာ့
ဘိုထိုင္မဟုတ္တဲ့ေႂကြအိမ္သာခြက္သည္ သန႔္ရွင္းစြာရိွေနၿပီး ေဘးမွာ ေရပိုက္ေခါင္းတစ္ခုက ေပါက္ခနဲ႔ ျမည္သံျပဳကာ ေအာက္မွာရိွတဲ့ ကန္ထဲ ျပဳတ္က်သြားတာေၾကာင့္ ေကးခါးကုန္းကာ ေရမထြက္ေအာင္ပိတ္ေပးလိုက္၏။ ကပ္ရပ္အခန္းက ရွင္းျပစရာမလိုတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္း ျဖစ္ေပသည္ အုတ္ကန္တည္ထားတာေတြ့ရၿပီးေရအျပၫ့္လည္းရိွ၏။ ေကးအတြက္ မထူးျခားေပမဲ့ ေရႊဘံုစံမင္းသားကေတာ့ အဆင္ေျပပါ့မလား မေသခ်ာ။ ေကး ျပန္ေရာက္ေတာ့ အႏိုင္က ေရလဲပုဆိုးတစ္ထည္ကိုင္ကာ ေစာင့္ေနၿပီး ေဘးမွာရိွတဲ့ ကိုေနာင္ေနာင္ကလည္း ေရခ်ိဳးမၫ့္ဟန္ သူ႔အဝတ္အိတ္ကိုဖြင့္၍
ရွာေနသည္။ "ၿပီးၿပီလား" " အင္း .." "ထေလ သြားရေအာင္ ""ေနာင္ေနာင္လည္း ေရခ်ိဳးမလို႔တဲ့ ။ ေကး နားခ်င္နားေတာ့ေလ " ေကး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ဘုန္းႏိုင္ႏိုင္ဆိုတဲ့ လူကိုၾကၫ့္လိုက္သည္။ " ရတယ္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေရခ်ိဳးမွာ"ေကး သူဝတ္ထားတဲ့ အက်ႌကိုခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
ေဘာင္းဘီက အနည္းငယ္ေလ်ာက်ေနတာမို႔
အနက္ေရာင္ အတြင္းခံကိုပင္ ျမင္ေနရသည္။
အစီရီထင္ရွားေသာ အဖုအထစ္တို႔ေအာက္တြင္
V lineက စြဲမက္ဖြယ္ရာ တည္ရိွေနသည္။ အႏိုင္ မ်က္လံုးျပဴးကာ ေကး၏ အလွအပကို ၾကၫ့္မိခ်ိန္တြင္ ေကး သူ႔ေဘာင္းဘီကိုပါ ထပ္မံခြၽတ္ခ်လိုက္တာမို႔ အႏိုင္တစ္ေယာက္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားပါ ျဖစ္၍သြား၏။ အနက္ေရာင္ အတြင္းခံတြင္ ထင္ရွားေသာ ထုထည္တစ္ခု ....အႏိုင္ ငမ္း၍ မဆံုးေသးေပ။ အျဖဴတဘတ္ျဖင့္ ေကးက ပတ္ပစ္လိုက္ၿပီး မဲ့ၿပံဳးၿပံဳးလိုက္သည္။ ထိုျမင္ကြင္းကိုျမင္လိုက္တဲ့ၾကည္သာဦးမွာေတာ့ မ်က္ႏွာပူလြန္းလို႔ ဘုန္းႏိုင္ႏိုင္၏ လည္ပင္းကိုဆြဲဖက္၍ ေရ႔ွကေနအရင္ထြက္ခဲ့ရေတာ့၏။ ေရခ်ိဳးခန္းက အရမ္းက်ယ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ေသာ္ျငား လူသံုးေယာက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းခ်ိဳးလို႔ရေခ်သည္။ ၾကည္သာဦးသည္ အေစာတို႔တံခါးကိုေခါက္၍ အထဲဝင္လိုက္သည္။ ညီေစက သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ အိပ္ယာကေန ထလာ၍ " လာေလ ...ကိုၾကည္သာ "" ညီေစ ေရခ်ိဳးဦးမလား ။ ေနာင္ႀကီးတို႔ အုပ္စုက ေရခ်ိဳးေနၾကေတာ့ ညီေလးတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ " " ေတာ္ၿပီ ကိုၾကည္သာ ၊ မနက္ မွခ်ိဳးေတာ့မယ္"ညီေစက ေသြးေၾကာင္တက္သူမဟုတ္ေပမဲ့
ၫႊန္းေစေလာက္ေတာ့ သတၲိမေကာင္းတာေတာ့အမွန္ပါ။ ေရာက္ကတည္းက သူစိတ္ေတြမတည္ၿငိမ္ေနတာမို႔ ေရခ်ိဳးလည္း မသြားခ်င္ေပ။ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျမန္ျမန္ ထြက္သြားခ်င္တာမို႔ အဝတ္အစားထုတ္ေနတဲ့ ၫႊန္းေစကိုသာ စိုက္ၾကၫ့္မိသည္။ " အေစာ နင္တို႔ေရာ "" ၫႊန္းေစ ေတာ့မသိဘူး ငါက ေတာ့မခ်ိဳးေတာ့ပါဘူးဟယ္။" ဘာျဖစ္တာလဲ"ၾကည္သာေျပာလည္းေျပာခ်င္စရာ ကုတင္ႏွစ္လံုး ယွဉ္ခ်ထားတဲ့အေပၚမွာ အေစာတစ္ေယာက္ တစ္လံုးကိုအပိုင္သိမ္း၍ ေခြေခါက္ေန၏။ " ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းေတြးမိလို႔ပါ။ ေမေမႀကီးတို႔က အရမ္းခ်မ္းသာေတာ့
ၿမိဳ႔ထဲမွာလည္း အိမ္ေတြဝိုင္းေတြအမ်ားရိွၾကတယ္ေလ။ ဒီစံအိမ္က တစ္ေခတ္တစ္ခါက ကေလာရဲ့ဂုဏ္က်က္သေရဆိုေပမဲ့ ခုေတာ့လည္း အခ်ိန္က အရာရာေျပာင္းလဲေစတယ္ေနာ္ ။ မ်က္လွၫ့္ျပလိုက္သလိုပဲ ငါတို႔မသိေသးတဲ့ အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲလို႔ ငါထင္ေနတာ။ တကယ္လည္း မ်ားေနတာပဲ။ ရုတ္တရက္ႏိုင္ငံျခားကို ငါတို႔မိသားစု ေျပာင္းခဲ့တာေတြေရာ ၊ေမေမ ဖုန္းခဏခဏ ငါမသိေအာင္ ေမေမႀကီးနဲ႔ ဆက္သြယ္ ေနတာေတြေရာ ၊ျပန္ေတြးၾကၫ့္ေတာ့ အကုန္ရိုးရွင္းမေနဘူး " "ဘာမ်ားလဲလို႔ဟာ။ နင္ဦးႀကီး နဲ႔မေတြ့လည္းဘာအေရးလဲ ၊ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးက်န္ပါေသးတယ္။ ႏိုင္ႏိုင္ရဲ့အလုပ္ကလည္းရိွေသးေတာ့ မနက္ဖန္ ကားစီစဉ္ၿပီး ၿမိဳ႔ထဲေရြ့ဖို႔ အရင္လုပ္ရမယ္။ ေနာက္မွာ နင္ကိစၥေတြလုပ္ " "အင္းပါ အဲ့လိုပဲ အရင္လုပ္ရမွာေပါ့ "အေစာလည္း ဒီမွာမေနခ်င္ေပ။
မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ၿမိဳ႔ထဲေရြ့ရမယ္။
ဦးႀကီးနဲ႔ေတြ့ကာ သူမသိေသးတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေမးရမယ္။အေနေဝးေတာ့ သံေယာဇဉ္မရိွေပမဲ့ ေမေမႀကီး အေၾကာင္းေတြသတိရေတာ့ အေစာေခါင္းေတြရႈပ္ေထြးကုန္ေတာ့၏။
ေပါက္...ေပါက္....တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညသန္းေခါင္ယံမွာ ေရက်ေနတဲ့အသံက စိတ္အေနွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာေပၚထြက္လာ၏
အိပ္ယာထဲေရာက္ေနၾကေပမဲ့ ၾကည္သာဦးတစ္ေယာက္သာ ဖုန္းသံုးေနၿပီး က်န္လူမ်ားက အိပ္ေနၾကဆဲျဖစ္၏။
မီးကလည္းပ်က္သြားတာေၾကာင့္ အခန္းတြင္း ေမွာင္မဲ ေနၿပီး လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ေနရာမို႔ထင္
တိတ္ဆိတ္လြန္းအားႀကီးလြန္းေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္နားထဲရွင္းလင္းစြာ ၾကားေနတာမို႔ အိပ္ယာကေန ဖုန္းခ်ၿပီး ၾကည္သာဦးထထိုင္လိုက္၏။ အျပင္ကိုထြက္ၾကၫ့္သင့္ မၾကၫ့္သင့္ ဗ်ာမ်ားေနေပမဲ့ ညသံျဖင့္ က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာတဲ့ ေရသံက သူ႔စိတ္ကိုဘဝင္မက်ေစခဲ့ေပ။ အိပ္ယာကေန ကုန္းထလိုက္စဉ္ လႈပ္ရွားသံသဲ့သဲ့က
ထြက္ေပၚလာ၍ အိပ္ေနတဲ့ေကးက ေခါင္းေထာင္ၾကၫ့္ၿပီး " ဘာျဖစ္တာလဲ" "နားထဲေရက်သံၾကားေနရလို႔" ေကးပါ ဓာတ္မီးေကာက္ကိုင္ကာ အိပ္ယာကေနထ လာတာမို႔ ၾကည္သာဦး ေျခာက္ျခားေနတဲ့စိတ္က အနည္းငယ္ အဆင္ေျပသြား၏။ " ဘယ္အခ်ိန္ရိွၿပီလဲ ကိုၾကည္သာ ""ဆယ္ႏွစ္ထိုးေတာ့မယ္ထင္တယ္"" ဪ ... အိပ္ေပ်ာ္ခါစပဲရိွေသးတာပဲ " အခန္းတံခါးကိုဖြင့္ကာ ေကးအရင္ထြက္သြားတာမို႔ ေနာက္ကေန ၾကည္သာဦး လိုက္ရ၏။ ေရက်သံက ဘယ္ဆီမွာ ဆိုတာ သိတဲ့အတိုင္း ဆက္သြားေနတာေၾကာင့္ၾကည္သာဦးပင္ အံ့ဩရ၏။ " သန႔္စင္ခန္း ဖက္ကမွန္း မင္းဘယ္လိုသိတာလဲ"ေရက်ေနတဲ့ ေဂါက္ကို ၾကပ္ေနေအာင္ပိတ္ကာ
ေကး ၾကည္သာကိုေက်ာ္၍ ၾကၫ့္၏။
ေကးအၾကၫ့္ေတြ ထူးဆန္းစြာ နက္ရိႈင္းေနတာေၾကာင့္ ၾကည္သာပါ ေခါင္းကိုလွၫ့္ၾကၫ့္ရာ အေမွာင္က်ေနတဲ့ ေလ်ွာက္လမ္းကိုသာေတြ့ရ၏။ " ျပန္ရေအာင္ ကိုၾကည္သာ "" ဪ.. ေအး " ဓာတ္မီးေရာင္ဖ်တ္ခနဲ ေအာက္မွာ အေမွာင္ထုသည္ ၿဖိဳခြင္းခံလိုက္ရသၫ့္ႏွယ္ ။
သူတို႔ေနတဲ့ အခန္းေရ႔ွေရာက္မွ ၾကည္သာဦး
သက္ျပင္းခ်မိေတာ့သည္။ " ေကး မင္းအရမ္းသတၲိရိွတာပဲ "ေကး ပခံုးတြန႔္၍ ၾကည္သာဦးကိုၿပံဳးၾကၫ့္ၿပီးတံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ တိတ္ဆိတ္မူ႔သည္ ျပန္လည္ႀကီးစိုးလာ၏။ ထိုအခ်ိန္တိုင္ကပ္နာရီ ဆီမွ ဒင္ ...ဒင္...ဒင္ ဆိုတဲ့ အသံက်ယ္ႀကီးေၾကာင့္ ေစာင္လွပ္ေနတဲ့ ၾကည္သာဦးမွာ အလန႔္တၾကား ျဖစ္သြား၏ ေကး က " ဆယ္ႏွစ္ထိုးတာေနမွာပါ ကိုၾကည္သာ " သူ႔ထက္အမ်ား ႀကီးငယ္သူဆီမွာ ႏွစ္သိမ့္ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ အရမ္းရွက္မိေပမဲ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ေခါင္းခ်ကာ ျပန္အိပ္လိုက္သည္။ နာရီလက္တံေတြက တခ်ပ္ခ်ပ္ ျမည္ေနသည္။
သံစဉ္ေတြနဲ႔ ေခ်ာ့ျမဴေနသလို ၾကည္သာဦးသည္လည္း တျဖည္းျဖည္း အိပ္ေပ်ာ္၍သြား၏။
အခ်ိန္ေတြသည္ ၾကာရွည္၍ လာၿပီးေနာက္
အလွဆင္ထားတဲ့ ကတ္ဆက္သည္ ဂ်စ္ခနဲ ျမည္သံထြက္လာသည္။ ၿငိမ့္ေညာင္းေသာ သံစဉ္သည္
ညသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္မွာ ထြက္ေပၚလာ၏။ 🎶ေဆာင္းမွာ ခေရ ...ေနြမွာလည္း သဇင္
မိုးတြင္ ပန္းပိေတာက္... ဂ်စ္...ဂ်စ္🎶🎶
ဪ... ပြင့္တဲ့ေနာက္ေန့....
တို႔ျပန္ေတြ...ေတြ့ ၾကေစ..သား..ဂ်စ္..ဂ်စ္
ဆုေတာင္း မွားခဲ့ေလ..
ေလ သလား🎶🎶🎶🎶🎶🎶ေကး ဆတ္ခနဲ မ်က္လံုးပြင့္သြား၏။
ေဘးမွာရိွတဲ့ဓာတ္မီးကိုဆြဲယူကာ လက္မွာပတ္ထားတဲ့နာရီကိုထိုးၾကၫ့္ေတာ့ ညႏွစ္နာရီ ။ သီခ်င္းသံက တထစ္ထစ္ တဂ်စ္ဂ်စ္နဲ႔ အေခြက ထစ္ေနေသးသည္။ ၾကားရတာ စိတ္ပ်က္စရာမို႔ က်စ္ခနဲေနေအာင္ စုပ္သပ္၍ အိပ္ယာကေန ထမယ္အလုပ္
သူ႔အေပၚတင္ကာ ခြအိပ္ေနတဲ့ အႏိုင္ရဲ့ ေျခေထာက္ေဖြးေဖြးတို႔ေၾကာင့္ တည္ၾကည္ေနတဲ့ သူ႔ အၾကၫ့္ေတြ စိတ္လႈပ္ရွားမူ႔ျဖင့္ ကြယ္ေပ်ာက္သြား၏။ "ေျပာေတာ့ ေၾကာက္တတ္တယ္တဲ့။ အဟြန္း..
သရဲေတာင္မွ ခင္ဗ်ားကို ေျခာက္ရလြန္းလို႔အေမာစို႔ၿပီးထပ္ ေသေတာ့မယ္။ သူကေတာ့ ႏိုးဖို႔ ေနေနသာသာ ဟက္.. အလကား လူဆိုးေကာင္" ခြၽန္ထြက္ေနတဲ့ အႏိုင္ရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းဆူဆူေတြကို ဖ်စ္ၫွစ္ကာ ေကး သူ႔ေဘးက ေစာင္ျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူကိုၿခံဳလႊမ္းေပးလိုက္၏။ သူသည္ကေတာ့. ...
(ပါရမီ ပါမလာေတာ့ စာေရးရ၊ေတြးရခက္ခ်က္)
သူတို့အဖွဲ့အား ဧည့်ခန်းကနေ ရပ်ကြည့်နေ၏။ စိတ်ထဲမသိုးမသန့်ဖြစ်သွားတာ ကြောင့် ဆက်မသွားပဲ ရပ်ကြည့်နေမိတဲ့အချိန် ထိုအဘိုးက အိမ်တံခါးပိတ်ကာ ခြံထဲဆင်း သွားတာကိုတွေ့ရ၏။ အဖွဲ့စုံနေသည်က တစ်ကြောင်း ၊ မိန်းကလေးများ လန့်သွားမည်စိုး၍တစ်ကြောင်း ဘာမျှမပြောဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ ဒီအိမ်ကြီးထဲမှာ မနေဘူးလား ဟု တွေးမိကာ မျက်မှောင်ကြုံ့လိုက်မိသည် ။ လှေကားလက်ရန်းတွေကလည်း အရင်က ဆေးဟောင်းတွေကွာကျနေပြီမို့ ဟိုတစ်ကွက်ဒီတစ်ကွက်
ဖြင့် အနည်းငယ် ရုပ်ပျက်နေ၏။ အနိုင် လက်တစ်ဖက်ကနေ လက်ရန်းကိုကိုင်ကာ တစ်ဖြည်းဖြည်း
အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာခဲ့ပေမဲ့ မျက်စိကတော့ဓာတ်ပုံဆရာပီပီ ဟိုဒီကြည့်လျက်။ " ညွှန်းစေ သေချာ ကြည့်တက်" ညွှန်းစေက ကင်မရာသေးသေးဖြင့် လိုက်ရိုက်နေတာမို့ ညီစေ မနေနိုင်ပဲဝင်ပြောမိသည်။ တစ်အိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်နေတာကြီးက စိုးထိတ်စရာကြီးမို့ဖြစ်နိုင်ရင် သူတည်းတောင်မတည်းချင်။ အစောကလည်း
မျက်နှာမကောင်း။ အဖြစ်အပျက်က လောလောလတ်လတ်ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မည်သူမှ
မသိနိုင်တာမို့ စကားတွေတိတ်ဆိတ်ကုန်သည်။ အပေါ်ထပ်တွင်လည်း အောက်ထပ်ကအတိုင်း တစ်ပုံစံထဲ ဧည့်ခန်းရှိသည့်အပြင် အနက်ရောင် စော်ဘွားရုပ်ထုကလည်း ခန့်ညားစွာမတ်မတ်ရပ်လျက်။
ထီးထီးကြီးရပ်နေတဲ့စော်ဘွားရုပ်ကြီးက သူ့တို့ကိုလှမ်းကြည့်နေဟန်မို့ အပေါ်ဆုံးကတက်သွားတဲ့ ကြည်သာဦးပင်အမှတ်တမဲ့လန့်သွား၏။။" ဘာဖြစ်တာလဲ "အစောမေးတော့ကြည်သာဦး လှည့်မကြည့်ပဲ
ဘာမှမဖြစ်ဘူး ဟုပြန်ဖြေသည်။ " ဧည့်ခန်းဘေးက အခန်းနှစ်ခန်းက နေလို့ရတယ်တဲ့။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်နဲ့
ညီစေက တစ်ခန်းနေလိုက်။ ငါတို့လေးယောက်က တစ်ခန်းနေမယ် " ညွှန်းစေက ကြည်သာဦးစကားကို ပခုံးတွန့်ကာ
အိုကေ ဟုပြန်ဖြေပေမဲ့ အစောကတော့မျက်မှောင်တွန့်ကာ မည်သည့်စကားမှပြန်မပြော။ "ဟိုဖက် ထောင့်စွန်းအခန်းက အိမ်သာရေချိုးခန်းထင်တယ်။ ""ဟုတ်တယ် ။ အပေါ်ထပ်မှာ အခန်းတွေအများကြီးရှိပေမဲ့ ငါငယ်ငယ်ကလာတုန်းကတော့ ပိတ်ထားတာများတယ် ။ ဒီဖက်ခန်းက ဟိုးတုန်းက မေမေကြီးတို့လင်မယားနေကြတာ။ ဒီဖက်ကတော့ လေးငယ်နေတာ။ တိတိကျကျ မမှတ်မိတော့ဘူး ဆိုပေမဲ့ လေးငယ်က သူ့အခန်းထဲဝင်တာမကြိုက်တော့ မှတ်မှတ်ရရဖြစ်နေတာ။ " ပိတ်ထားတဲ့ အခန်းတွေအကြောင်း အစော ရှင်းပြပေမဲ့ သူ့အကြည့်တွေက ဧည့်ခန်း က စံပယ်ပန်းအိုးဆီမှာသာဖြစ်၏။ ပန်းတွေက လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ခူးထားတဲ့ဟန် ရေစက်ကလေးတွေပါထင်ကျန်နေသည်။ ပန်းနံ့ကထူးဆန်းစွာ သင်းပျံ့နေတာမို့ အစောနည်းတူ ထိုပန်းအိုးဆီကိုသာ အကြည့်စုံသွားခဲ့ကြသည်။ " ဒီအချိန် စံပယ်ပွင့်သလား ""ခြံနောက်ဖက်မှာ စံပယ်ခြုံတွေ ရှိတယ်။ ပန်းပွင့်မပွင့် ငါမသိဘူး "အစောတည်ငြိမ်နေဟန်ဆောင်ပေမဲ့ စိတ်ထဲကျောက်တုံးကြီးတစ်တုံးဖိထားသလိုခံစားနေရသည်။
သူဒီအိမ်ကိုနောက်ဆုံးရောက်ခဲ့တုန်းက အသက်မှ ဆယ်နှစ်လောက်ပဲရှိပေဦးမည်။ အဖြစ်အပျက်တွေကို အလုံးစုံ မမှတ်မိဘူးဆိုပေမဲ့ လေးငယ်၏ အကြောင်းတွေကိုတော့မှတ်မိဆဲပါ။
နံရံပေါ်က ဟောင်းနွမ်း သော်ငြားအသက်ဝင်နေတဲ့
ဓာတ်ပုံတွေအားစိုက်ကြည့်ရင်း လေးငယ်၏ ချောမောလှပတဲ့မျက်နှာလေးမှာ အကြည့်ရောက်သွား၏။
ဓာတ်ပုံထဲမှာ လေးငယ်က တစောင်းလေးထိုင်နေသည်။ သိမ့်မွေ့ပြီးနုညံ့ပေမဲ့ လေးငယ်က ယောက်ျားလေးသာဖြစ်ပေသည်။ စောဘွားကြီး၏ မျိုးဆက်ဖြစ်တာကြောင့်လေးငယ်၏ ဘဝဟာ ငယ်စဉ်ကတည်းကလွယ်ကူခဲ့တာတော့မဟုတ်ပေ။ ကြည့်နေရင်းနှင့်ဓာတ်ပုံထဲက လေးငယ်က ဖျတ်ခနဲ မျက်တောင်ခတ်လိုက်တာမို့ လန့်ကာနောက်ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်မိတော့ ကြည့်သာက လက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်တာမို့ "အမလေး ""ဘာ ဖြစ်တာလဲ စောမြချစ်""ငါ...ငါ "ပြန်မော့ကြည့်လိုက်တဲ့ ဓာတ်ပုံမှာ အရင်အတိုင်း
ဖြစ်နေတာကြောင့် အစော ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိတော့ပေ။ "ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး နင်လှမ်းဆွဲလိုက်တော့ လန့်သွားတာပါ "ကြည်သာဦး မယုံသလို အစောကို ကြည့်နေတုန်းမှာ
ကင်မရာတစ်လုံးနဲ့လျှောက်ရိုက်နေတဲ့ ညွှန်းစေက အခန်းတစ်ခန်းကို လက်ညိုးထိုးပြကာ " မစောမြချစ် ဒီဖက်အခန်း နေရမှာလား"တစ်အိမ်လုံး ကျွန်းတွေနဲ့သာ ဖွဲ့စည်းထားတာကိုတွေ့ရတော့ ကေး ဦးစိုင်းကိုသတိရသွား၏။ ဦးစိုင်းအိမ်ကလည်း ထိုသို့ ခမ်းနားပေမဲ့ ဒီအိမ်လိုမျိုး အေးစက်မနေပေ။ "မဟုတ်ဘူး။ အဲ့အခန်းရဲ့ဘေး "လေးငယ်ရဲ့ အခန်းက ပိတ်မထားပေမဲ့ အောက်က ဘကြီးက လှေကား အတက်က အခန်းနှစ်ခန်းလို့ပြောလိုက်တာမို့ ဝင်မသွားဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ နှစ်ဖွဲ့လုံးညီမျှစွာ အခန်းခွဲထားတာကြောင့် ညွှန်းစေက ကင်မရာကိုင်ကာ အစောပြတဲ့အခန်းကိုဖွင့်လိုက်သည်။ အထဲ မဝင်ခင် အခန်းပေါက်ဝက ရှုကေ့ပေါ်တင်ထားတဲ့ ရှေးဟောင်ကတ်ဆက်ကြီးကိုပါ သေချာချိန်ရိုက်နေသေးသည်။ "ဒီအိမ်မှာ တကယ့်ရှားပါး လက်ရာတွေရှိတာပဲ။ ဟေး အခန်းထဲမှာတော့ သေချာပြင်ဆင်ပေးထားတယ် ။ ဒါ
S&Kက ပစ္စည်းမို့လား ။"ညွှန်းစေ အသံကြောင့် ကေး မျက်မှောင်တွန့်ကာ
အခန်းအတွင်းလျှပ်တပြတ်ဝင်၍ကြည့်တော့
S&Kတံဆိပ်ပါ မီးအိမ်လေးက အိပ်ယာဘေးမှာလှပစွာ ထွန်းလင်းနေသည်။ တစ်အိမ်လုံး အပြင်က ကြည့်ရင် ထင်ရှားစွာ မမြင်နိုင်ဘူးဆိုပေမဲ့ ဒီအခန်းအတွင်းတွေထဲမှာ မီးမထွန်းတာကိုတော့ ကေး သိနိုင်၏။
မီးအိမ်ကို ကျော်၍ ပြတင်းပေါက်ကနေတဆင့် ခြံတွင်းကို ကေး လှမ်း ကြည့်တဲ့အခါမှာ သူတို့လာတဲ့ လမ်းပျပျကိုပါ တွေ့ရသည်။ ကေးတို့နေမဲ့အခန်းက ထောင့်ဆုံးကျတာမို့ အိမ်ရဲ့
ဘေးဖက်အခြမ်းတွေကို တွေ့ရနိုင်သည်။ " စဉ်းတော့စဉ်းစားစရာပဲ" ကေး၏ တီးတိုးရွတ်ဆိုသံကိုတော့မည်သူမှမကြားလိုက်။ "ကျစ်!! ဖုန်းလိုင်းလည်း မမိပါ့လား "" ညီစေ နင့်ဖုန်းရော "ညီစေ ခေါင်းရမ်းပြပြီး " ငါ့ဖုန်းကဒ်လည်း မမိဘူး။ ဒီဖက်က ဂျောင်ကျလို့မမိတာများလား"" ဘာပဲပြောပြော သတိနဲ့အိပ်ဦး" ကေး အခန်းပြင်ထွက်တော့ အနိုင်က သူမလာသေးလို့စောင့်နေတာတွေ့ရသည်။ သူနှုတ်ခမ်းကို တွန့်ကွေးရင်း "ဘာဖြစ်တာလဲ" "ငါ..."နီရဲသွားတဲ့ အနိုင့်နားရွက်ဖျားတို့ကြောင့် ကေး
အကြည့်တွေနုညံ့သွား၏။ " ငါ... ရေချိုးချင်တယ်။ မင်း လိုက်ပို့ " "ဆယ်နာရီခွဲနေပြီ ဒီအချိန်ကြီးမှ""ဘာပဲပြောပြော ငါရေမချိုးပဲ မအိပ်တတ်ဘူး"အနိုင် ခေါင်းငုံ့လိုက်တာမို့ သူ့ဆံပင်ခွေခွေလေးတွေက ပခုံးကနေ လျောကျလာ၏။
ဘာဦးထုပ်မှ မစောင်းထားတာမို့ အနိုင့်မျက်နှာပုံစံအနေအထားကိုရှင်းလင်းစွာမြင်ရသည်။ အနိုင်နှုတ်ခမ်းစူ နေတာလား။။ကေးကြည့်နေရင်းမှ အနိုင်က ဂျီကျနေတဲ့ကလေးနဲ့တူတယ်ဟုတွေးမိကာရယ်ချင်လာသည်။ ဘာမှဆက်မစ တော့ပဲ အနိုင့်ကျောပေါ်က ကျောပိုးအိတ်လေးကိုဆွဲယူလိုက်သည်။ "အရင် အခန်းသွားကြည့်ရအောင် ""အွန်း "ယက်ကန်ယက်ကန် ကေးဆွဲခေါ်ရာနောက် လိုက်သွားရတာမို့ အခန်းထဲရောက်တော့ ကြည်သာဦးတို့ နှစ်ယောက် သား သူတို့ကို ရပ်စောင့်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ "အခန်းမှာ ကုတင်မရှိဘူး "" ကျွန်တော်က ဒီဖက်မှာ အိပ်မယ် ။ အနိုင် ခင်ဗျား
အတွင်းဖက်မှာအိပ်" ဖျာခင်းထားတဲ့အပေါ်ကို ကေးက သူ့ကျောပိုးအိတ် ပစ်ချကာ အရင်နေရာယူပစ်သည်။
ကိုကြည်သာဦးက ဘာမှမပြောပေမဲ့ ကိုနောင်က သူ့ကို ရပ်ကြည့်နေတာမို့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ
အနိုင်ရဲ့အိတ်ကို နံရံနဲ့ကပ်လျက်နေရာမှာ ချပေးလိုက်သည်။ " ရေချိုးမှာဆို ၊ မြန်မြန်လုပ်" ကေးက အိတ်ထဲ ဓာတ်မီးယူကာ
အခန်းပြင် ပြန်ထွက်သွားတော့ အနိုင် လက်ကိုလှမ်းဆွဲ၍ " ဘယ်သွားမလို့လဲ" " ရေချိုးခန်း အိမ်သာက ဟိုဖက်ထောင့်စွန်းခန်းမှာဆိုလို့သွားကြည့်မလို့" "တစ်ယောက်ထဲ သွားမလို့လား" " ယောက်ျားပါဗျ။ ကဲပါ အရင်နေရာချပြီး အဝတ်ထုတ်ထားလိုက်။ ကျွန်တော် သွားကြည့်ဦးမယ်" ကေးအလျှင်အမြန်ထွက်သွားတဲ့နောက်ကိုကြည့်ရင်း ဘေးမှာရှိတဲ့ နောင်နောင်နဲ့ ကြည်သာကို မျက်စောင်းထိုးပစ်လိုက်သည်။ "အသက်ကြီးပြီး အချိန်မစီးတဲ့နှစ်ကောင်"" ဟ ငါတို့နဲ့ဘာဆိုင်လဲ" " အရင် အခြေနေ သွားကြည့်ပါ့လား...ဒီမှာ မတ်တပ်ကြီးတွေနဲ့ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ""အကြာကြီးလမ်းလျှောက်လာခဲ့ရတာ မောလို့သေတော့မယ်။ အေးဆေးအရင်နားဦးမှာပေါ့။ နောင်နောင်ရယ်ပေမဲ့ ကြည်သာဦးကတော့ မကျေနပ်စွာ သူ့ကျောပိုးအိတ်ကိုပစ်ချသည်။ အိမ်သည်ရှေးဟောင်းအငွေ့အသက်တို့ရောယှက်နေသည်။ လျှောက်လမ်းကနေ မစောမြချစ်ညွှန်ပြတဲ့
ထောင့်ဆုံးအခန်းကို ကေး လျှောက်သွားလိုက်၏။
အဝါရောင် မီးမှိန်မှိန်ကို မလဲပစ်တာ စိတ်ရှုပ်စရာကောင်းတယ်ဟု ကေးခံစားရသည်။ ခေတ်မှီ မီးအိမ်တစ်လုံးတောင်မှရှိသေးတာပဲ ။ အိမ်တွင်းအလှဆင်မူ့က ပိုမိုရှေးကျအောင် လုပ်ယူထားသလိုပင်။ အိမ်ကအကျယ်ကြီးဖြစ်တာကြောင့် အခန်းတွေလည်းများပေသည်။ ပိတ်ထားသော အခန်းတချို့ရှေ့ရောက်တော့ ကေးတစ်ချက်ကြည့်မိပြီး မစပ်စုသင့်တာကြောင့် ရှေ့ဆက်လျှောက်လိုက်သည်။ မှောင်နေတဲ့ထောင့်ဆုံးခန်းရှေ့ မှာ ခြေစုံရပ်ကာ
အနက်ရောင်တံခါးပြင်အားတွန်းဖွင့်လိုက်၏။ မီးရောင်မှိန်မှိန်က စိတ်ပျက်ဖွယ်ရာ။ သက်ပြင်းချကာ
ဓာတ်မီးထိုးကြည့်တော့
ဘိုထိုင်မဟုတ်တဲ့ကြွေအိမ်သာခွက်သည် သန့်ရှင်းစွာရှိနေပြီး ဘေးမှာ ရေပိုက်ခေါင်းတစ်ခုက ပေါက်ခနဲ့ မြည်သံပြုကာ အောက်မှာရှိတဲ့ ကန်ထဲ ပြုတ်ကျသွားတာကြောင့် ကေးခါးကုန်းကာ ရေမထွက်အောင်ပိတ်ပေးလိုက်၏။ ကပ်ရပ်အခန်းက ရှင်းပြစရာမလိုတဲ့ ရေချိုးခန်း ဖြစ်ပေသည် အုတ်ကန်တည်ထားတာတွေ့ရပြီးရေအပြည့်လည်းရှိ၏။ ကေးအတွက် မထူးခြားပေမဲ့ ရွှေဘုံစံမင်းသားကတော့ အဆင်ပြေပါ့မလား မသေချာ။ ကေး ပြန်ရောက်တော့ အနိုင်က ရေလဲပုဆိုးတစ်ထည်ကိုင်ကာ စောင့်နေပြီး ဘေးမှာရှိတဲ့ ကိုနောင်နောင်ကလည်း ရေချိုးမည့်ဟန် သူ့အဝတ်အိတ်ကိုဖွင့်၍
ရှာနေသည်။ "ပြီးပြီလား" " အင်း .." "ထလေ သွားရအောင် ""နောင်နောင်လည်း ရေချိုးမလို့တဲ့ ။ ကေး နားချင်နားတော့လေ " ကေး မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ဘုန်းနိုင်နိုင်ဆိုတဲ့ လူကိုကြည့်လိုက်သည်။ " ရတယ် ကျွန်တော်လည်း ရေချိုးမှာ"ကေး သူဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီကိုချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။
ဘောင်းဘီက အနည်းငယ်လျောကျနေတာမို့
အနက်ရောင် အတွင်းခံကိုပင် မြင်နေရသည်။
အစီရီထင်ရှားသော အဖုအထစ်တို့အောက်တွင်
V lineက စွဲမက်ဖွယ်ရာ တည်ရှိနေသည်။ အနိုင် မျက်လုံးပြူးကာ ကေး၏ အလှအပကို ကြည့်မိချိန်တွင် ကေး သူ့ဘောင်းဘီကိုပါ ထပ်မံချွတ်ချလိုက်တာမို့ အနိုင်တစ်ယောက် ပါးစပ်အဟောင်းသားပါ ဖြစ်၍သွား၏။ အနက်ရောင် အတွင်းခံတွင် ထင်ရှားသော ထုထည်တစ်ခု ....အနိုင် ငမ်း၍ မဆုံးသေးပေ။ အဖြူတဘတ်ဖြင့် ကေးက ပတ်ပစ်လိုက်ပြီး မဲ့ပြုံးပြုံးလိုက်သည်။ ထိုမြင်ကွင်းကိုမြင်လိုက်တဲ့ကြည်သာဦးမှာတော့ မျက်နှာပူလွန်းလို့ ဘုန်းနိုင်နိုင်၏ လည်ပင်းကိုဆွဲဖက်၍ ရှေ့ကနေအရင်ထွက်ခဲ့ရတော့၏။ ရေချိုးခန်းက အရမ်းကျယ်နေတာမျိုး မဟုတ်သော်ငြား လူသုံးယောက်တော့ ကောင်းကောင်းချိုးလို့ရချေသည်။ ကြည်သာဦးသည် အစောတို့တံခါးကိုခေါက်၍ အထဲဝင်လိုက်သည်။ ညီစေက သူ့ကိုမြင်တော့ အိပ်ယာကနေ ထလာ၍ " လာလေ ...ကိုကြည်သာ "" ညီစေ ရေချိုးဦးမလား ။ နောင်ကြီးတို့ အုပ်စုက ရေချိုးနေကြတော့ ညီလေးတစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေမှာစိုးလို့ " " တော်ပြီ ကိုကြည်သာ ၊ မနက် မှချိုးတော့မယ်"ညီစေက သွေးကြောင်တက်သူမဟုတ်ပေမဲ့
ညွှန်းစေလောက်တော့ သတ္တိမကောင်းတာတော့အမှန်ပါ။ ရောက်ကတည်းက သူစိတ်တွေမတည်ငြိမ်နေတာမို့ ရေချိုးလည်း မသွားချင်ပေ။ဖြစ်နိုင်ရင် မြန်မြန် ထွက်သွားချင်တာမို့ အဝတ်အစားထုတ်နေတဲ့ ညွှန်းစေကိုသာ စိုက်ကြည့်မိသည်။ " အစော နင်တို့ရော "" ညွှန်းစေ တော့မသိဘူး ငါက တော့မချိုးတော့ပါဘူးဟယ်။" ဘာဖြစ်တာလဲ"ကြည်သာပြောလည်းပြောချင်စရာ ကုတင်နှစ်လုံး ယှဉ်ချထားတဲ့အပေါ်မှာ အစောတစ်ယောက် တစ်လုံးကိုအပိုင်သိမ်း၍ ခွေခေါက်နေ၏။ " ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ ငယ်ငယ်တုန်းကအကြောင်းတွေးမိလို့ပါ။ မေမေကြီးတို့က အရမ်းချမ်းသာတော့
မြို့ထဲမှာလည်း အိမ်တွေဝိုင်းတွေအများရှိကြတယ်လေ။ ဒီစံအိမ်က တစ်ခေတ်တစ်ခါက ကလောရဲ့ဂုဏ်ကျက်သရေဆိုပေမဲ့ ခုတော့လည်း အချိန်က အရာရာပြောင်းလဲစေတယ်နော် ။ မျက်လှည့်ပြလိုက်သလိုပဲ ငါတို့မသိသေးတဲ့ အကြောင်းတွေ အများကြီးပဲလို့ ငါထင်နေတာ။ တကယ်လည်း များနေတာပဲ။ ရုတ်တရက်နိုင်ငံခြားကို ငါတို့မိသားစု ပြောင်းခဲ့တာတွေရော ၊မေမေ ဖုန်းခဏခဏ ငါမသိအောင် မေမေကြီးနဲ့ ဆက်သွယ် နေတာတွေရော ၊ပြန်တွေးကြည့်တော့ အကုန်ရိုးရှင်းမနေဘူး " "ဘာများလဲလို့ဟာ။ နင်ဦးကြီး နဲ့မတွေ့လည်းဘာအရေးလဲ ၊ အချိန်တွေအများကြီးကျန်ပါသေးတယ်။ နိုင်နိုင်ရဲ့အလုပ်ကလည်းရှိသေးတော့ မနက်ဖန် ကားစီစဉ်ပြီး မြို့ထဲရွေ့ဖို့ အရင်လုပ်ရမယ်။ နောက်မှာ နင်ကိစ္စတွေလုပ် " "အင်းပါ အဲ့လိုပဲ အရင်လုပ်ရမှာပေါ့ "အစောလည်း ဒီမှာမနေချင်ပေ။
မနက်မိုးလင်းတာနဲ့ မြို့ထဲရွေ့ရမယ်။
ဦးကြီးနဲ့တွေ့ကာ သူမသိသေးတဲ့အကြောင်းတွေ မေးရမယ်။အနေဝေးတော့ သံယောဇဉ်မရှိပေမဲ့ မေမေကြီး အကြောင်းတွေသတိရတော့ အစောခေါင်းတွေရှုပ်ထွေးကုန်တော့၏။
ပေါက်...ပေါက်....တိတ်ဆိတ်တဲ့ ညသန်းခေါင်ယံမှာ ရေကျနေတဲ့အသံက စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်စရာပေါ်ထွက်လာ၏
အိပ်ယာထဲရောက်နေကြပေမဲ့ ကြည်သာဦးတစ်ယောက်သာ ဖုန်းသုံးနေပြီး ကျန်လူများက အိပ်နေကြဆဲဖြစ်၏။
မီးကလည်းပျက်သွားတာကြောင့် အခန်းတွင်း မှောင်မဲ နေပြီး လူသူအရောက်အပေါက်နည်းတဲ့နေရာမို့ထင်
တိတ်ဆိတ်လွန်းအားကြီးလွန်းနေ၏။ ထို့ကြောင့်နားထဲရှင်းလင်းစွာ ကြားနေတာမို့ အိပ်ယာကနေ ဖုန်းချပြီး ကြည်သာဦးထထိုင်လိုက်၏။ အပြင်ကိုထွက်ကြည့်သင့် မကြည့်သင့် ဗျာများနေပေမဲ့ ညသံဖြင့် ကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်လာတဲ့ ရေသံက သူ့စိတ်ကိုဘဝင်မကျစေခဲ့ပေ။ အိပ်ယာကနေ ကုန်းထလိုက်စဉ် လှုပ်ရှားသံသဲ့သဲ့က
ထွက်ပေါ်လာ၍ အိပ်နေတဲ့ကေးက ခေါင်းထောင်ကြည့်ပြီး " ဘာဖြစ်တာလဲ" "နားထဲရေကျသံကြားနေရလို့" ကေးပါ ဓာတ်မီးကောက်ကိုင်ကာ အိပ်ယာကနေထ လာတာမို့ ကြည်သာဦး ခြောက်ခြားနေတဲ့စိတ်က အနည်းငယ် အဆင်ပြေသွား၏။ " ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ ကိုကြည်သာ ""ဆယ်နှစ်ထိုးတော့မယ်ထင်တယ်"" ဪ ... အိပ်ပျော်ခါစပဲရှိသေးတာပဲ " အခန်းတံခါးကိုဖွင့်ကာ ကေးအရင်ထွက်သွားတာမို့ နောက်ကနေ ကြည်သာဦး လိုက်ရ၏။ ရေကျသံက ဘယ်ဆီမှာ ဆိုတာ သိတဲ့အတိုင်း ဆက်သွားနေတာကြောင့်ကြည်သာဦးပင် အံ့ဩရ၏။ " သန့်စင်ခန်း ဖက်ကမှန်း မင်းဘယ်လိုသိတာလဲ"ရေကျနေတဲ့ ဂေါက်ကို ကြပ်နေအောင်ပိတ်ကာ
ကေး ကြည်သာကိုကျော်၍ ကြည့်၏။
ကေးအကြည့်တွေ ထူးဆန်းစွာ နက်ရှိုင်းနေတာကြောင့် ကြည်သာပါ ခေါင်းကိုလှည့်ကြည့်ရာ အမှောင်ကျနေတဲ့ လျှောက်လမ်းကိုသာတွေ့ရ၏။ " ပြန်ရအောင် ကိုကြည်သာ "" ဪ.. အေး " ဓာတ်မီးရောင်ဖျတ်ခနဲ အောက်မှာ အမှောင်ထုသည် ဖြိုခွင်းခံလိုက်ရသည့်နှယ် ။
သူတို့နေတဲ့ အခန်းရှေ့ရောက်မှ ကြည်သာဦး
သက်ပြင်းချမိတော့သည်။ " ကေး မင်းအရမ်းသတ္တိရှိတာပဲ "ကေး ပခုံးတွန့်၍ ကြည်သာဦးကိုပြုံးကြည့်ပြီးတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ တိတ်ဆိတ်မူ့သည် ပြန်လည်ကြီးစိုးလာ၏။ ထိုအချိန်တိုင်ကပ်နာရီ ဆီမှ ဒင် ...ဒင်...ဒင် ဆိုတဲ့ အသံကျယ်ကြီးကြောင့် စောင်လှပ်နေတဲ့ ကြည်သာဦးမှာ အလန့်တကြား ဖြစ်သွား၏ ကေး က " ဆယ်နှစ်ထိုးတာနေမှာပါ ကိုကြည်သာ " သူ့ထက်အများ ကြီးငယ်သူဆီမှာ နှစ်သိမ့်ခံလိုက်ရတာကြောင့် အရမ်းရှက်မိပေမဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ခေါင်းချကာ ပြန်အိပ်လိုက်သည်။ နာရီလက်တံတွေက တချပ်ချပ် မြည်နေသည်။
သံစဉ်တွေနဲ့ ချော့မြူနေသလို ကြည်သာဦးသည်လည်း တဖြည်းဖြည်း အိပ်ပျော်၍သွား၏။
အချိန်တွေသည် ကြာရှည်၍ လာပြီးနောက်
အလှဆင်ထားတဲ့ ကတ်ဆက်သည် ဂျစ်ခနဲ မြည်သံထွက်လာသည်။ ငြိမ့်ညောင်းသော သံစဉ်သည်
ညသန်းခေါင်ယံအချိန်မှာ ထွက်ပေါ်လာ၏။ 🎶ဆောင်းမှာ ခရေ ...နွေမှာလည်း သဇင်
မိုးတွင် ပန်းပိတောက်... ဂျစ်...ဂျစ်🎶🎶
ဪ... ပွင့်တဲ့နောက်နေ့....
တို့ပြန်တွေ...တွေ့ ကြစေ..သား..ဂျစ်..ဂျစ်
ဆုတောင်း မှားခဲ့လေ..
လေ သလား🎶🎶🎶🎶🎶🎶ကေး ဆတ်ခနဲ မျက်လုံးပွင့်သွား၏။
ဘေးမှာရှိတဲ့ဓာတ်မီးကိုဆွဲယူကာ လက်မှာပတ်ထားတဲ့နာရီကိုထိုးကြည့်တော့ ညနှစ်နာရီ ။ သီချင်းသံက တထစ်ထစ် တဂျစ်ဂျစ်နဲ့ အခွေက ထစ်နေသေးသည်။ ကြားရတာ စိတ်ပျက်စရာမို့ ကျစ်ခနဲနေအောင် စုပ်သပ်၍ အိပ်ယာကနေ ထမယ်အလုပ်
သူ့အပေါ်တင်ကာ ခွအိပ်နေတဲ့ အနိုင်ရဲ့ ခြေထောက်ဖွေးဖွေးတို့ကြောင့် တည်ကြည်နေတဲ့ သူ့ အကြည့်တွေ စိတ်လှုပ်ရှားမူ့ဖြင့် ကွယ်ပျောက်သွား၏။ "ပြောတော့ ကြောက်တတ်တယ်တဲ့။ အဟွန်း..
သရဲတောင်မှ ခင်ဗျားကို ခြောက်ရလွန်းလို့အမောစို့ပြီးထပ် သေတော့မယ်။ သူကတော့ နိုးဖို့ နေနေသာသာ ဟက်.. အလကား လူဆိုးကောင်" ချွန်ထွက်နေတဲ့ အနိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းဆူဆူတွေကို ဖျစ်ညှစ်ကာ ကေး သူ့ဘေးက စောင်ဖြင့် အိပ်ပျော်နေသူကိုခြုံလွှမ်းပေးလိုက်၏။ သူသည်ကတော့. ...
(ပါရမီ ပါမလာတော့ စာရေးရ၊တွေးရခက်ချက်)
ကြၽီ...အေပၚထပ္တဲ့ေလွကား ေပၚအားေျခတစ္လွမ္းစလွမ္းလိုက္တာနဲ႔ တက်ီက်ီအသံက ညသံျဖင့္ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ တိုးထြက္လာသည္။ ေနာင္ေနာင္ ဆတ္ခနဲ ေနာက္လွၫ့္ၾကၫ့္မိတဲ့အခ်ိန္ လိုက္ပို႔တဲ့ အဘိုးက
သူတို႔အဖြဲ႔အား ဧၫ့္ခန္းကေန ရပ္ၾကၫ့္ေန၏။ စိတ္ထဲမသိုးမသန႔္ျဖစ္သြားတာ ေၾကာင့္ ဆက္မသြားပဲ ရပ္ၾကၫ့္ေနမိတဲ့အခ်ိန္ ထိုအဘိုးက အိမ္တံခါးပိတ္ကာ ၿခံထဲဆင္း သြားတာကိုေတြ့ရ၏။ အဖြဲ႔စံုေနသည္က တစ္ေၾကာင္း ၊ မိန္းကေလးမ်ား လန႔္သြားမည္စိုး၍တစ္ေၾကာင္း ဘာမ်ွမေျပာျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ မေနဘူးလား ဟု ေတြးမိကာ မ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႔လိုက္မိသည္ ။ ေလွကားလက္ရန္းေတြကလည္း အရင္က ေဆးေဟာင္းေတြကြာက်ေနၿပီမို႔ ဟိုတစ္ကြက္ဒီတစ္ကြက္
ျဖင့္ အနည္းငယ္ ရုပ္ပ်က္ေန၏။ အႏိုင္ လက္တစ္ဖက္ကေန လက္ရန္းကိုကိုင္ကာ တစ္ျဖည္းျဖည္း
အေပၚထပ္သို႔ တက္လာခဲ့ေပမဲ့ မ်က္စိကေတာ့ဓာတ္ပံုဆရာပီပီ ဟိုဒီၾကၫ့္လ်က္။ " ၫႊန္းေစ ေသခ်ာ ၾကၫ့္တက္" ၫႊန္းေစက ကင္မရာေသးေသးျဖင့္ လိုက္ရိုက္ေနတာမို႔ ညီေစ မေနႏိုင္ပဲဝင္ေျပာမိသည္။ တစ္အိမ္လံုး တိတ္ဆိတ္ေနတာႀကီးက စိုးထိတ္စရာႀကီးမို႔ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူတည္းေတာင္မတည္းခ်င္။ အေစာကလည္း
မ်က္ႏွာမေကာင္း။ အျဖစ္အပ်က္က ေလာေလာလတ္လတ္ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မည္သူမွ
မသိႏိုင္တာမို႔ စကားေတြတိတ္ဆိတ္ကုန္သည္။ အေပၚထပ္တြင္လည္း ေအာက္ထပ္ကအတိုင္း တစ္ပံုစံထဲ ဧၫ့္ခန္းရိွသၫ့္အျပင္ အနက္ေရာင္ ေစာ္ဘြားရုပ္ထုကလည္း ခန႔္ညားစြာမတ္မတ္ရပ္လ်က္။
ထီးထီးႀကီးရပ္ေနတဲ့ေစာ္ဘြားရုပ္ႀကီးက သူ႔တို႔ကိုလွမ္းၾကၫ့္ေနဟန္မို႔ အေပၚဆံုးကတက္သြားတဲ့ ၾကည္သာဦးပင္အမွတ္တမဲ့လန႔္သြား၏။။" ဘာျဖစ္တာလဲ "အေစာေမးေတာ့ၾကည္သာဦး လွၫ့္မၾကၫ့္ပဲ
ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဟုျပန္ေျဖသည္။ " ဧၫ့္ခန္းေဘးက အခန္းႏွစ္ခန္းက ေနလို႔ရတယ္တဲ့။ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔
ညီေစက တစ္ခန္းေနလိုက္။ ငါတို႔ေလးေယာက္က တစ္ခန္းေနမယ္ " ၫႊန္းေစက ၾကည္သာဦးစကားကို ပခံုးတြန႔္ကာ
အိုေက ဟုျပန္ေျဖေပမဲ့ အေစာကေတာ့မ်က္ေမွာင္တြန႔္ကာ မည္သၫ့္စကားမျွပန္မေျပာ။ "ဟိုဖက္ ေထာင့္စြန္းအခန္းက အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းထင္တယ္။ ""ဟုတ္တယ္ ။ အေပၚထပ္မွာ အခန္းေတြအမ်ားႀကီးရိွေပမဲ့ ငါငယ္ငယ္ကလာတုန္းကေတာ့ ပိတ္ထားတာမ်ားတယ္ ။ ဒီဖက္ခန္းက ဟိုးတုန္းက ေမေမႀကီးတို႔လင္မယားေနၾကတာ။ ဒီဖက္ကေတာ့ ေလးငယ္ေနတာ။ တိတိက်က် မမွတ္မိေတာ့ဘူး ဆိုေပမဲ့ ေလးငယ္က သူ႔အခန္းထဲဝင္တာမႀကိဳက္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေနတာ။ " ပိတ္ထားတဲ့ အခန္းေတြအေၾကာင္း အေစာ ရွင္းျပေပမဲ့ သူ႔အၾကၫ့္ေတြက ဧၫ့္ခန္း က စံပယ္ပန္းအိုးဆီမွာသာျဖစ္၏။ ပန္းေတြက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခူးထားတဲ့ဟန္ ေရစက္ကေလးေတြပါထင္က်န္ေနသည္။ ပန္းနံ႔ကထူးဆန္းစြာ သင္းပ်ံ့ေနတာမို႔ အေစာနည္းတူ ထိုပန္းအိုးဆီကိုသာ အၾကၫ့္စံုသြားခဲ့ၾကသည္။ " ဒီအခ်ိန္ စံပယ္ပြင့္သလား ""ၿခံေနာက္ဖက္မွာ စံပယ္ၿခံဳေတြ ရိွတယ္။ ပန္းပြင့္မပြင့္ ငါမသိဘူး "အေစာတည္ၿငိမ္ေနဟန္ေဆာင္ေပမဲ့ စိတ္ထဲေက်ာက္တံုးႀကီးတစ္တံုးဖိထားသလိုခံစားေနရသည္။
သူဒီအိမ္ကိုေနာက္ဆံုးေရာက္ခဲ့တုန္းက အသက္မွ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ပဲရိွေပဦးမည္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အလံုးစံု မမွတ္မိဘူးဆိုေပမဲ့ ေလးငယ္၏ အေၾကာင္းေတြကိုေတာ့မွတ္မိဆဲပါ။
နံရံေပၚက ေဟာင္းႏြမ္း ေသာ္ျငားအသက္ဝင္ေနတဲ့
ဓာတ္ပံုေတြအားစိုက္ၾကၫ့္ရင္း ေလးငယ္၏ ေခ်ာေမာလွပတဲ့မ်က္ႏွာေလးမွာ အၾကၫ့္ေရာက္သြား၏။
ဓာတ္ပံုထဲမွာ ေလးငယ္က တေစာင္းေလးထိုင္ေနသည္။ သိမ့္ေမြ့ၿပီးႏုညံ့ေပမဲ့ ေလးငယ္က ေယာက္်ားေလးသာျဖစ္ေပသည္။ ေစာဘြားႀကီး၏ မ်ိဳးဆက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ေလးငယ္၏ ဘဝဟာ ငယ္စဉ္ကတည္းကလြယ္ကူခဲ့တာေတာ့မဟုတ္ေပ။ ၾကၫ့္ေနရင္းႏွင့္ဓာတ္ပံုထဲက ေလးငယ္က ဖ်တ္ခနဲ မ်က္ေတာင္ခတ္လိုက္တာမို႔ လန႔္ကာေနာက္ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္မိေတာ့ ၾကၫ့္သာက လက္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္တာမို႔ "အမေလး ""ဘာ ျဖစ္တာလဲ ေစာျမခ်စ္""ငါ...ငါ "ျပန္ေမာ့ၾကၫ့္လိုက္တဲ့ ဓာတ္ပံုမွာ အရင္အတိုင္း
ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အေစာ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ေပ။ "ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး နင္လွမ္းဆြဲလိုက္ေတာ့ လန႔္သြားတာပါ "ၾကည္သာဦး မယံုသလို အေစာကို ၾကၫ့္ေနတုန္းမွာ
ကင္မရာတစ္လံုးနဲ႔ေလ်ွာက္ရိုက္ေနတဲ့ ၫႊန္းေစက အခန္းတစ္ခန္းကို လက္ညိုးထိုးျပကာ " မေစာျမခ်စ္ ဒီဖက္အခန္း ေနရမွာလား"တစ္အိမ္လံုး ကြၽန္းေတြနဲ႔သာ ဖြဲ႔စည္းထားတာကိုေတြ့ရေတာ့ ေကး ဦးစိုင္းကိုသတိရသြား၏။ ဦးစိုင္းအိမ္ကလည္း ထိုသို႔ ခမ္းနားေပမဲ့ ဒီအိမ္လိုမ်ိဳး ေအးစက္မေနေပ။ "မဟုတ္ဘူး။ အဲ့အခန္းရဲ့ေဘး "ေလးငယ္ရဲ့ အခန္းက ပိတ္မထားေပမဲ့ ေအာက္က ဘႀကီးက ေလွကား အတက္က အခန္းႏွစ္ခန္းလို႔ေျပာလိုက္တာမို႔ ဝင္မသြားဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ႏွစ္ဖြဲ႔လံုးညီမ်ွစြာ အခန္းခြဲထားတာေၾကာင့္ ၫႊန္းေစက ကင္မရာကိုင္ကာ အေစာျပတဲ့အခန္းကိုဖြင့္လိုက္သည္။ အထဲ မဝင္ခင္ အခန္းေပါက္ဝက ရႈေက့ေပၚတင္ထားတဲ့ ေရွးေဟာင္ကတ္ဆက္ႀကီးကိုပါ ေသခ်ာခ်ိန္ရိုက္ေနေသးသည္။ "ဒီအိမ္မွာ တကယ့္ရွားပါး လက္ရာေတြရိွတာပဲ။ ေဟး အခန္းထဲမွာေတာ့ ေသခ်ာျပင္ဆင္ေပးထားတယ္ ။ ဒါ
S&Kက ပစၥည္းမို႔လား ။"ၫႊန္းေစ အသံေၾကာင့္ ေကး မ်က္ေမွာင္တြန႔္ကာ
အခန္းအတြင္းလ်ွပ္တျပတ္ဝင္၍ၾကၫ့္ေတာ့
S&Kတံဆိပ္ပါ မီးအိမ္ေလးက အိပ္ယာေဘးမွာလွပစြာ ထြန္းလင္းေနသည္။ တစ္အိမ္လံုး အျပင္က ၾကၫ့္ရင္ ထင္ရွားစြာ မျမင္ႏိုင္ဘူးဆိုေပမဲ့ ဒီအခန္းအတြင္းေတြထဲမွာ မီးမထြန္းတာကိုေတာ့ ေကး သိႏိုင္၏။
မီးအိမ္ကို ေက်ာ္၍ ျပတင္းေပါက္ကေနတဆင့္ ၿခံတြင္းကို ေကး လွမ္း ၾကၫ့္တဲ့အခါမွာ သူတို႔လာတဲ့ လမ္းပ်ပ်ကိုပါ ေတြ့ရသည္။ ေကးတို႔ေနမဲ့အခန္းက ေထာင့္ဆံုးက်တာမို႔ အိမ္ရဲ့
ေဘးဖက္အျခမ္းေတြကို ေတြ့ရႏိုင္သည္။ " စဉ္းေတာ့စဉ္းစားစရာပဲ" ေကး၏ တီးတိုးရြတ္ဆိုသံကိုေတာ့မည္သူမွမၾကားလိုက္။ "က်စ္!! ဖုန္းလိုင္းလည္း မမိပါ့လား "" ညီေစ နင့္ဖုန္းေရာ "ညီေစ ေခါင္းရမ္းျပၿပီး " ငါ့ဖုန္းကဒ္လည္း မမိဘူး။ ဒီဖက္က ေဂ်ာင္က်လို႔မမိတာမ်ားလား"" ဘာပဲေျပာေျပာ သတိနဲ႔အိပ္ဦး" ေကး အခန္းျပင္ထြက္ေတာ့ အႏိုင္က သူမလာေသးလို႔ေစာင့္ေနတာေတြ့ရသည္။ သူႏႈတ္ခမ္းကို တြန႔္ေကြးရင္း "ဘာျဖစ္တာလဲ" "ငါ..."နီရဲသြားတဲ့ အႏိုင့္နားရြက္ဖ်ားတို႔ေၾကာင့္ ေကး
အၾကၫ့္ေတြႏုညံ့သြား၏။ " ငါ... ေရခ်ိဳးခ်င္တယ္။ မင္း လိုက္ပို႔ " "ဆယ္နာရီခြဲေနၿပီ ဒီအခ်ိန္ႀကီးမွ""ဘာပဲေျပာေျပာ ငါေရမခ်ိဳးပဲ မအိပ္တတ္ဘူး"အႏိုင္ ေခါင္းငံု႔လိုက္တာမို႔ သူ႔ဆံပင္ေခြေခြေလးေတြက ပခံုးကေန ေလ်ာက်လာ၏။
ဘာဦးထုပ္မွ မေစာင္းထားတာမို႔ အႏိုင့္မ်က္ႏွာပံုစံအေနအထားကိုရွင္းလင္းစြာျမင္ရသည္။ အႏိုင္ႏႈတ္ခမ္းစူ ေနတာလား။။ေကးၾကၫ့္ေနရင္းမွ အႏိုင္က ဂ်ီက်ေနတဲ့ကေလးနဲ႔တူတယ္ဟုေတြးမိကာရယ္ခ်င္လာသည္။ ဘာမွဆက္မစ ေတာ့ပဲ အႏိုင့္ေက်ာေပၚက ေက်ာပိုးအိတ္ေလးကိုဆြဲယူလိုက္သည္။ "အရင္ အခန္းသြားၾကၫ့္ရေအာင္ ""အြန္း "ယက္ကန္ယက္ကန္ ေကးဆြဲေခၚရာေနာက္ လိုက္သြားရတာမို႔ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ၾကည္သာဦးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သား သူတို႔ကို ရပ္ေစာင့္ေနတာကိုေတြ့လိုက္ရသည္။ "အခန္းမွာ ကုတင္မရိွဘူး "" ကြၽန္ေတာ္က ဒီဖက္မွာ အိပ္မယ္ ။ အႏိုင္ ခင္ဗ်ား
အတြင္းဖက္မွာအိပ္" ဖ်ာခင္းထားတဲ့အေပၚကို ေကးက သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ ပစ္ခ်ကာ အရင္ေနရာယူပစ္သည္။
ကိုၾကည္သာဦးက ဘာမွမေျပာေပမဲ့ ကိုေနာင္က သူ႔ကို ရပ္ၾကၫ့္ေနတာမို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ
အႏိုင္ရဲ့အိတ္ကို နံရံနဲ႔ကပ္လ်က္ေနရာမွာ ခ်ေပးလိုက္သည္။ " ေရခ်ိဳးမွာဆို ၊ ျမန္ျမန္လုပ္" ေကးက အိတ္ထဲ ဓာတ္မီးယူကာ
အခန္းျပင္ ျပန္ထြက္သြားေတာ့ အႏိုင္ လက္ကိုလွမ္းဆြဲ၍ " ဘယ္သြားမလို႔လဲ" " ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာက ဟိုဖက္ေထာင့္စြန္းခန္းမွာဆိုလို႔သြားၾကၫ့္မလို႔" "တစ္ေယာက္ထဲ သြားမလို႔လား" " ေယာက္်ားပါဗ်။ ကဲပါ အရင္ေနရာခ်ၿပီး အဝတ္ထုတ္ထားလိုက္။ ကြၽန္ေတာ္ သြားၾကၫ့္ဦးမယ္" ေကးအလ်ွင္အျမန္ထြက္သြားတဲ့ေနာက္ကိုၾကၫ့္ရင္း ေဘးမွာရိွတဲ့ ေနာင္ေနာင္နဲ႔ ၾကည္သာကို မ်က္ေစာင္းထိုးပစ္လိုက္သည္။ "အသက္ႀကီးၿပီး အခ်ိန္မစီးတဲ့ႏွစ္ေကာင္"" ဟ ငါတို႔နဲ႔ဘာဆိုင္လဲ" " အရင္ အေျခေန သြားၾကၫ့္ပါ့လား...ဒီမွာ မတ္တပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ""အၾကာႀကီးလမ္းေလ်ွာက္လာခဲ့ရတာ ေမာလို႔ေသေတာ့မယ္။ ေအးေဆးအရင္နားဦးမွာေပါ့။ ေနာင္ေနာင္ရယ္ေပမဲ့ ၾကည္သာဦးကေတာ့ မေက်နပ္စြာ သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ကိုပစ္ခ်သည္။ အိမ္သည္ေရွးေဟာင္းအေငြ့အသက္တို႔ေရာယွက္ေနသည္။ ေလ်ွာက္လမ္းကေန မေစာျမခ်စ္ၫႊန္ျပတဲ့
ေထာင့္ဆံုးအခန္းကို ေကး ေလ်ွာက္သြားလိုက္၏။
အဝါေရာင္ မီးမိွန္မိွန္ကို မလဲပစ္တာ စိတ္ရႈပ္စရာေကာင္းတယ္ဟု ေကးခံစားရသည္။ ေခတ္မွီ မီးအိမ္တစ္လံုးေတာင္မွရိွေသးတာပဲ ။ အိမ္တြင္းအလွဆင္မူ႔က ပိုမိုေရွးက်ေအာင္ လုပ္ယူထားသလိုပင္။ အိမ္ကအက်ယ္ႀကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ အခန္းေတြလည္းမ်ားေပသည္။ ပိတ္ထားေသာ အခန္းတခ်ိဳ႕ေရ႔ွေရာက္ေတာ့ ေကးတစ္ခ်က္ၾကၫ့္မိၿပီး မစပ္စုသင့္တာေၾကာင့္ ေရ႔ွဆက္ေလ်ွာက္လိုက္သည္။ ေမွာင္ေနတဲ့ေထာင့္ဆံုးခန္းေရ႔ွ မွာ ေျခစံုရပ္ကာ
အနက္ေရာင္တံခါးျပင္အားတြန္းဖြင့္လိုက္၏။ မီးေရာင္မိွန္မိွန္က စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ။ သက္ျပင္းခ်ကာ
ဓာတ္မီးထိုးၾကၫ့္ေတာ့
ဘိုထိုင္မဟုတ္တဲ့ေႂကြအိမ္သာခြက္သည္ သန႔္ရွင္းစြာရိွေနၿပီး ေဘးမွာ ေရပိုက္ေခါင္းတစ္ခုက ေပါက္ခနဲ႔ ျမည္သံျပဳကာ ေအာက္မွာရိွတဲ့ ကန္ထဲ ျပဳတ္က်သြားတာေၾကာင့္ ေကးခါးကုန္းကာ ေရမထြက္ေအာင္ပိတ္ေပးလိုက္၏။ ကပ္ရပ္အခန္းက ရွင္းျပစရာမလိုတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္း ျဖစ္ေပသည္ အုတ္ကန္တည္ထားတာေတြ့ရၿပီးေရအျပၫ့္လည္းရိွ၏။ ေကးအတြက္ မထူးျခားေပမဲ့ ေရႊဘံုစံမင္းသားကေတာ့ အဆင္ေျပပါ့မလား မေသခ်ာ။ ေကး ျပန္ေရာက္ေတာ့ အႏိုင္က ေရလဲပုဆိုးတစ္ထည္ကိုင္ကာ ေစာင့္ေနၿပီး ေဘးမွာရိွတဲ့ ကိုေနာင္ေနာင္ကလည္း ေရခ်ိဳးမၫ့္ဟန္ သူ႔အဝတ္အိတ္ကိုဖြင့္၍
ရွာေနသည္။ "ၿပီးၿပီလား" " အင္း .." "ထေလ သြားရေအာင္ ""ေနာင္ေနာင္လည္း ေရခ်ိဳးမလို႔တဲ့ ။ ေကး နားခ်င္နားေတာ့ေလ " ေကး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ဘုန္းႏိုင္ႏိုင္ဆိုတဲ့ လူကိုၾကၫ့္လိုက္သည္။ " ရတယ္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေရခ်ိဳးမွာ"ေကး သူဝတ္ထားတဲ့ အက်ႌကိုခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
ေဘာင္းဘီက အနည္းငယ္ေလ်ာက်ေနတာမို႔
အနက္ေရာင္ အတြင္းခံကိုပင္ ျမင္ေနရသည္။
အစီရီထင္ရွားေသာ အဖုအထစ္တို႔ေအာက္တြင္
V lineက စြဲမက္ဖြယ္ရာ တည္ရိွေနသည္။ အႏိုင္ မ်က္လံုးျပဴးကာ ေကး၏ အလွအပကို ၾကၫ့္မိခ်ိန္တြင္ ေကး သူ႔ေဘာင္းဘီကိုပါ ထပ္မံခြၽတ္ခ်လိုက္တာမို႔ အႏိုင္တစ္ေယာက္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားပါ ျဖစ္၍သြား၏။ အနက္ေရာင္ အတြင္းခံတြင္ ထင္ရွားေသာ ထုထည္တစ္ခု ....အႏိုင္ ငမ္း၍ မဆံုးေသးေပ။ အျဖဴတဘတ္ျဖင့္ ေကးက ပတ္ပစ္လိုက္ၿပီး မဲ့ၿပံဳးၿပံဳးလိုက္သည္။ ထိုျမင္ကြင္းကိုျမင္လိုက္တဲ့ၾကည္သာဦးမွာေတာ့ မ်က္ႏွာပူလြန္းလို႔ ဘုန္းႏိုင္ႏိုင္၏ လည္ပင္းကိုဆြဲဖက္၍ ေရ႔ွကေနအရင္ထြက္ခဲ့ရေတာ့၏။ ေရခ်ိဳးခန္းက အရမ္းက်ယ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ေသာ္ျငား လူသံုးေယာက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းခ်ိဳးလို႔ရေခ်သည္။ ၾကည္သာဦးသည္ အေစာတို႔တံခါးကိုေခါက္၍ အထဲဝင္လိုက္သည္။ ညီေစက သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ အိပ္ယာကေန ထလာ၍ " လာေလ ...ကိုၾကည္သာ "" ညီေစ ေရခ်ိဳးဦးမလား ။ ေနာင္ႀကီးတို႔ အုပ္စုက ေရခ်ိဳးေနၾကေတာ့ ညီေလးတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ " " ေတာ္ၿပီ ကိုၾကည္သာ ၊ မနက္ မွခ်ိဳးေတာ့မယ္"ညီေစက ေသြးေၾကာင္တက္သူမဟုတ္ေပမဲ့
ၫႊန္းေစေလာက္ေတာ့ သတၲိမေကာင္းတာေတာ့အမွန္ပါ။ ေရာက္ကတည္းက သူစိတ္ေတြမတည္ၿငိမ္ေနတာမို႔ ေရခ်ိဳးလည္း မသြားခ်င္ေပ။ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျမန္ျမန္ ထြက္သြားခ်င္တာမို႔ အဝတ္အစားထုတ္ေနတဲ့ ၫႊန္းေစကိုသာ စိုက္ၾကၫ့္မိသည္။ " အေစာ နင္တို႔ေရာ "" ၫႊန္းေစ ေတာ့မသိဘူး ငါက ေတာ့မခ်ိဳးေတာ့ပါဘူးဟယ္။" ဘာျဖစ္တာလဲ"ၾကည္သာေျပာလည္းေျပာခ်င္စရာ ကုတင္ႏွစ္လံုး ယွဉ္ခ်ထားတဲ့အေပၚမွာ အေစာတစ္ေယာက္ တစ္လံုးကိုအပိုင္သိမ္း၍ ေခြေခါက္ေန၏။ " ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းေတြးမိလို႔ပါ။ ေမေမႀကီးတို႔က အရမ္းခ်မ္းသာေတာ့
ၿမိဳ႔ထဲမွာလည္း အိမ္ေတြဝိုင္းေတြအမ်ားရိွၾကတယ္ေလ။ ဒီစံအိမ္က တစ္ေခတ္တစ္ခါက ကေလာရဲ့ဂုဏ္က်က္သေရဆိုေပမဲ့ ခုေတာ့လည္း အခ်ိန္က အရာရာေျပာင္းလဲေစတယ္ေနာ္ ။ မ်က္လွၫ့္ျပလိုက္သလိုပဲ ငါတို႔မသိေသးတဲ့ အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲလို႔ ငါထင္ေနတာ။ တကယ္လည္း မ်ားေနတာပဲ။ ရုတ္တရက္ႏိုင္ငံျခားကို ငါတို႔မိသားစု ေျပာင္းခဲ့တာေတြေရာ ၊ေမေမ ဖုန္းခဏခဏ ငါမသိေအာင္ ေမေမႀကီးနဲ႔ ဆက္သြယ္ ေနတာေတြေရာ ၊ျပန္ေတြးၾကၫ့္ေတာ့ အကုန္ရိုးရွင္းမေနဘူး " "ဘာမ်ားလဲလို႔ဟာ။ နင္ဦးႀကီး နဲ႔မေတြ့လည္းဘာအေရးလဲ ၊ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးက်န္ပါေသးတယ္။ ႏိုင္ႏိုင္ရဲ့အလုပ္ကလည္းရိွေသးေတာ့ မနက္ဖန္ ကားစီစဉ္ၿပီး ၿမိဳ႔ထဲေရြ့ဖို႔ အရင္လုပ္ရမယ္။ ေနာက္မွာ နင္ကိစၥေတြလုပ္ " "အင္းပါ အဲ့လိုပဲ အရင္လုပ္ရမွာေပါ့ "အေစာလည္း ဒီမွာမေနခ်င္ေပ။
မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ၿမိဳ႔ထဲေရြ့ရမယ္။
ဦးႀကီးနဲ႔ေတြ့ကာ သူမသိေသးတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေမးရမယ္။အေနေဝးေတာ့ သံေယာဇဉ္မရိွေပမဲ့ ေမေမႀကီး အေၾကာင္းေတြသတိရေတာ့ အေစာေခါင္းေတြရႈပ္ေထြးကုန္ေတာ့၏။
ေပါက္...ေပါက္....တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညသန္းေခါင္ယံမွာ ေရက်ေနတဲ့အသံက စိတ္အေနွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာေပၚထြက္လာ၏
အိပ္ယာထဲေရာက္ေနၾကေပမဲ့ ၾကည္သာဦးတစ္ေယာက္သာ ဖုန္းသံုးေနၿပီး က်န္လူမ်ားက အိပ္ေနၾကဆဲျဖစ္၏။
မီးကလည္းပ်က္သြားတာေၾကာင့္ အခန္းတြင္း ေမွာင္မဲ ေနၿပီး လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ေနရာမို႔ထင္
တိတ္ဆိတ္လြန္းအားႀကီးလြန္းေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္နားထဲရွင္းလင္းစြာ ၾကားေနတာမို႔ အိပ္ယာကေန ဖုန္းခ်ၿပီး ၾကည္သာဦးထထိုင္လိုက္၏။ အျပင္ကိုထြက္ၾကၫ့္သင့္ မၾကၫ့္သင့္ ဗ်ာမ်ားေနေပမဲ့ ညသံျဖင့္ က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာတဲ့ ေရသံက သူ႔စိတ္ကိုဘဝင္မက်ေစခဲ့ေပ။ အိပ္ယာကေန ကုန္းထလိုက္စဉ္ လႈပ္ရွားသံသဲ့သဲ့က
ထြက္ေပၚလာ၍ အိပ္ေနတဲ့ေကးက ေခါင္းေထာင္ၾကၫ့္ၿပီး " ဘာျဖစ္တာလဲ" "နားထဲေရက်သံၾကားေနရလို႔" ေကးပါ ဓာတ္မီးေကာက္ကိုင္ကာ အိပ္ယာကေနထ လာတာမို႔ ၾကည္သာဦး ေျခာက္ျခားေနတဲ့စိတ္က အနည္းငယ္ အဆင္ေျပသြား၏။ " ဘယ္အခ်ိန္ရိွၿပီလဲ ကိုၾကည္သာ ""ဆယ္ႏွစ္ထိုးေတာ့မယ္ထင္တယ္"" ဪ ... အိပ္ေပ်ာ္ခါစပဲရိွေသးတာပဲ " အခန္းတံခါးကိုဖြင့္ကာ ေကးအရင္ထြက္သြားတာမို႔ ေနာက္ကေန ၾကည္သာဦး လိုက္ရ၏။ ေရက်သံက ဘယ္ဆီမွာ ဆိုတာ သိတဲ့အတိုင္း ဆက္သြားေနတာေၾကာင့္ၾကည္သာဦးပင္ အံ့ဩရ၏။ " သန႔္စင္ခန္း ဖက္ကမွန္း မင္းဘယ္လိုသိတာလဲ"ေရက်ေနတဲ့ ေဂါက္ကို ၾကပ္ေနေအာင္ပိတ္ကာ
ေကး ၾကည္သာကိုေက်ာ္၍ ၾကၫ့္၏။
ေကးအၾကၫ့္ေတြ ထူးဆန္းစြာ နက္ရိႈင္းေနတာေၾကာင့္ ၾကည္သာပါ ေခါင္းကိုလွၫ့္ၾကၫ့္ရာ အေမွာင္က်ေနတဲ့ ေလ်ွာက္လမ္းကိုသာေတြ့ရ၏။ " ျပန္ရေအာင္ ကိုၾကည္သာ "" ဪ.. ေအး " ဓာတ္မီးေရာင္ဖ်တ္ခနဲ ေအာက္မွာ အေမွာင္ထုသည္ ၿဖိဳခြင္းခံလိုက္ရသၫ့္ႏွယ္ ။
သူတို႔ေနတဲ့ အခန္းေရ႔ွေရာက္မွ ၾကည္သာဦး
သက္ျပင္းခ်မိေတာ့သည္။ " ေကး မင္းအရမ္းသတၲိရိွတာပဲ "ေကး ပခံုးတြန႔္၍ ၾကည္သာဦးကိုၿပံဳးၾကၫ့္ၿပီးတံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ တိတ္ဆိတ္မူ႔သည္ ျပန္လည္ႀကီးစိုးလာ၏။ ထိုအခ်ိန္တိုင္ကပ္နာရီ ဆီမွ ဒင္ ...ဒင္...ဒင္ ဆိုတဲ့ အသံက်ယ္ႀကီးေၾကာင့္ ေစာင္လွပ္ေနတဲ့ ၾကည္သာဦးမွာ အလန႔္တၾကား ျဖစ္သြား၏ ေကး က " ဆယ္ႏွစ္ထိုးတာေနမွာပါ ကိုၾကည္သာ " သူ႔ထက္အမ်ား ႀကီးငယ္သူဆီမွာ ႏွစ္သိမ့္ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ အရမ္းရွက္မိေပမဲ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ေခါင္းခ်ကာ ျပန္အိပ္လိုက္သည္။ နာရီလက္တံေတြက တခ်ပ္ခ်ပ္ ျမည္ေနသည္။
သံစဉ္ေတြနဲ႔ ေခ်ာ့ျမဴေနသလို ၾကည္သာဦးသည္လည္း တျဖည္းျဖည္း အိပ္ေပ်ာ္၍သြား၏။
အခ်ိန္ေတြသည္ ၾကာရွည္၍ လာၿပီးေနာက္
အလွဆင္ထားတဲ့ ကတ္ဆက္သည္ ဂ်စ္ခနဲ ျမည္သံထြက္လာသည္။ ၿငိမ့္ေညာင္းေသာ သံစဉ္သည္
ညသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္မွာ ထြက္ေပၚလာ၏။ 🎶ေဆာင္းမွာ ခေရ ...ေနြမွာလည္း သဇင္
မိုးတြင္ ပန္းပိေတာက္... ဂ်စ္...ဂ်စ္🎶🎶
ဪ... ပြင့္တဲ့ေနာက္ေန့....
တို႔ျပန္ေတြ...ေတြ့ ၾကေစ..သား..ဂ်စ္..ဂ်စ္
ဆုေတာင္း မွားခဲ့ေလ..
ေလ သလား🎶🎶🎶🎶🎶🎶ေကး ဆတ္ခနဲ မ်က္လံုးပြင့္သြား၏။
ေဘးမွာရိွတဲ့ဓာတ္မီးကိုဆြဲယူကာ လက္မွာပတ္ထားတဲ့နာရီကိုထိုးၾကၫ့္ေတာ့ ညႏွစ္နာရီ ။ သီခ်င္းသံက တထစ္ထစ္ တဂ်စ္ဂ်စ္နဲ႔ အေခြက ထစ္ေနေသးသည္။ ၾကားရတာ စိတ္ပ်က္စရာမို႔ က်စ္ခနဲေနေအာင္ စုပ္သပ္၍ အိပ္ယာကေန ထမယ္အလုပ္
သူ႔အေပၚတင္ကာ ခြအိပ္ေနတဲ့ အႏိုင္ရဲ့ ေျခေထာက္ေဖြးေဖြးတို႔ေၾကာင့္ တည္ၾကည္ေနတဲ့ သူ႔ အၾကၫ့္ေတြ စိတ္လႈပ္ရွားမူ႔ျဖင့္ ကြယ္ေပ်ာက္သြား၏။ "ေျပာေတာ့ ေၾကာက္တတ္တယ္တဲ့။ အဟြန္း..
သရဲေတာင္မွ ခင္ဗ်ားကို ေျခာက္ရလြန္းလို႔အေမာစို႔ၿပီးထပ္ ေသေတာ့မယ္။ သူကေတာ့ ႏိုးဖို႔ ေနေနသာသာ ဟက္.. အလကား လူဆိုးေကာင္" ခြၽန္ထြက္ေနတဲ့ အႏိုင္ရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းဆူဆူေတြကို ဖ်စ္ၫွစ္ကာ ေကး သူ႔ေဘးက ေစာင္ျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူကိုၿခံဳလႊမ္းေပးလိုက္၏။ သူသည္ကေတာ့. ...
(ပါရမီ ပါမလာေတာ့ စာေရးရ၊ေတြးရခက္ခ်က္)
Bạn đang đọc truyện trên: ZingTruyen.Xyz